Η κοινωνία της πίκρας.

Παρακολουθώ μέρες, όπως πολλοί αν όχι όλοι, μια κοινωνία να κατρακυλάει στην αναξιοπρέπεια. Ναι, εννοώ τη δική μας.

Δεν ήθελα να γράψω τίποτα, γιατί τη μια οργιζόμουν με τον τάδε, την άλλη με το δείνα, αλλά θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις, πετώντας τις δικές μου μολότοφ στο σύμπαν των ιδεών και του διαλόγου:

1. Σέβομαι την αυτοκαταστροφή. Είναι μία διαταραχή, αλλά όχι ιδεολογία. Λυπάμαι, αλλά επειδή κάποιος, μοναχός του, διάλεξε έναν λόγο για να πεθάνει, δεν σημαίνει ότι ο λόγος αυτός έιναι αναγκαστικά ιερός για όλους. Γεμίσαμε ιερά και όσια και στο τέλος δεν σεβόμαστε τίποτα.

2. Ο γονιός που το παιδί του πιάνει όπλο είναι αποτυχημένος και θα έπρεπε να ντρέπεται. Η υπερηφάνεια για τον γιο οπλοφόρο είναι μια ενοχή, που δεν επανορθώνει το έλλειμα ανατροφής αγαπητέ πατέρα. Έσπειρες ανέμους και θέρισες θύελλα. Ζήσε τώρα με αυτό.

3. Δεν θα κάνω ορμήνειες σε κάποιον που ανά πάσα στιγμή ακροβατεί στο κενό. Και οργισμένος να είμαι μαζί του, θα περιμένω να συνέλθει. Αλλά όλοι όσοι τον αγκάλιασαν απροκάλυπτα και άνευ όρων, καλό θα ήταν να του πουν να βάλει και λίγο μυαλό. Και εννοώ την Αριστερά που ίπταται σε ένα δικό της αλλοπρόσαλλο κόσμο.

4. Πραγματικά θέλετε να μιλήσουμε σταράτα; Πιστεύετε ότι η φοίτηση σε ελληνικό ΤΕΙ είναι δικαίωμα που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Σε ελληνικό ΤΕΙ;;;; Ωραία, ας σκεφτούμε την εικόνα: Φρουρούμενος και συνοδευόμενος μπαίνει στο αμφιθέατρο. Αναρχομπάχαλοι και λοιποί τον επευφημούν. 

Πιστεύετε ότι θα γίνει έστω κάποιου είδους μάθημα με την παρουσία του; Και άιντε, από πίσω, να ακολουθάνε καμιά δεκαριά ακόμη κρατούμενοι και γίνεται το Κορυδαλλός-ΤΕΙ, Κολιάτσου-Παγκράτι. Θα σωφρωνιστούν με το πτυχίο οι φυλακισμένοι; Εάν το πιστεύουμε ακράδαντα, προτείνω να ανοίξει πανεπιστήμιο μέσα στις φυλακές. Με κάθε έδρα: Φιλοσοφική, Θεολογία, Μαθηματικό, Χημικό, Νομική, Ιατρική και σύντομα και Πολυτεχνικό.

5. Κανείς δε μπορεί να συλλάβει τη γενική εικόνα. Καθένας θέλει το δικό του μπαϊράκι να επικρατεί. Δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση συνεννόησης. Ή όλα ή τίποτα. Ο αντίπαλος πρέπει να ηττάται ολοκληρωτικά. Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Ή μάλλον, όλες οι γραμμές είναι κόκκινες. Σύντομα και από αίμα.

6. Η κοινωνία μας είναι ατέλειωτα αντιπαιδαγωγική. Οι Έλληνες είναι “παιδιά” μέχρι τα σαράντα. Εικοσιενός ετών είχανε οικογένειες και βγάζανε μεροκάματο, τώρα είναι “επαναστάτες”. Στην Ελλάδα είσαι ό,τι αναρτήσεις στα δίκτυα.

Ακροτελεύτιο:

Για υπολογίσιμο αριθμό ανθρώπων, οι καταλήψεις, οι πορείες, η μπαχαλοποίηση είναι χόμπι. Κάτι για να περνάς την ώρα. Να δείχνεις ότι είσαι ανίκανος να δημιουργήσεις κάτι πραγματικά όμορφο και χρήσιμο. Πού να τρέχεις, πάμε να απλώσουμε κανένα πανό σε κρατικό κτίριο. 

Έτσι θα σώσουμε την επαναστατική ψυχούλα μας, τρομάρα μας. Πώς εξηγείται να διαδηλώνεις για ένα παιδί που σκοτώθηκε και ο δολοφόνος του δικάστηκε και καταδικάστηκε, αποδόθηκε δηλαδή δικαιοσύνη; Η μνήμη διαφυλάσσεται μάγκες, δεν επιδεικνύεται, ούτε διατυμπανίζεται. Θυμάσαι ούτως ή άλλως και πορεύεσαι αντιστοίχως. Διαφορετικά παριστάνεις ότι θυμάσαι, για δικούς σου ιδιοτελείς λόγους.

Απορεί κανείς για την κυριαρχία της κουλτούρας της πίκρας. Διαδηλώνουμε σε επετείους θανάτων. Σε ημερομηνίες της κάθε ήττας. Θυμόμαστε κάθε μαύρη μας σελίδα και ποτάμια τα αφιερώματα. 

Τα ντροπιαστικά Δεκεμβριανά τα υμνούμε. Ζούμε ακόμα εκεί. Σε εκείνη τη γωνία πίσω από το τμήμα στου Μακρυγιάννη το ’44. Ζούμε ακόμα στους λάκκους της Ούλεν. Στα χαρακώματα του διανοητικού μας εγκλωβισμού. Στην άρνηση των πάντων και στην κατάρρευση κάθε αξίας.

Εύχομαι να ανανήψει το “παιδί” με όλη μου την καρδιά. Και μετά, πέρα από τη δυνατότητα να σπουδάσει, να του δοθεί και έστω μια ευκαιρία, να κάνει διάλογο έστω με κάποιους διαφορετικά σκεπτόμενους. Εύχομαι πραγματικά η εμπειρία του να του διδάξει κι αυτουνού κάτι πραγματικά χρήσιμο στην κοινωνία και να του ανοίξει λίγο το μυαλό.

Αυτά.

Καλές γιορτές.

Νίκος Ορφανός

Protagon