Η παρακμή και εμείς

Εδώ και αρκετό καιρό είμαστε μάρτυρες μιας αέναης παρακμής της πολιτικής ζωής και όχι μόνο αυτού του τόπου. Τέσσερα και πλέον χρόνια μετά αφότου ξεκίνησε η περιπέτειά μας με τα Μνημόνια και την πολλαπλώς εννοούμενη χρεοκοπία της χώρας, η κατάσταση διαρκώς και χειροτερεύει από κάθε οπτική κι αν προσπαθήσει κανείς να την αναλύσει.

Διότι, πραγματικά, τι άραγε μπορεί να περιμένει κανείς σε μία χώρα όπου οι εκπρόσωποί της έχουν καταστήσει το χυδαιολόγιο, την κατατρομοκράτηση και τον σεξισμό συνώνυμα του δημόσιου λόγου. Όπου το πολιτικό μέτρο ανάμεσα στο τι είναι εθνικό και τι ιδιοτελές συμφέρον έχει χαθεί, σε μία Δημοκρατία κολοβή και έναν ξεπεσμένο Κοινοβουλευτισμό όπου μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που έχουν εκλεγεί δήθεν για να τον υπηρετούν, τον έχουν κατ' ουσίαν μετατρέψει σε «πλυντήριο» του μικροαστικού μικρομεγαλισμού τους.

Την ίδια στιγμή που το γνωστό αλισβερίσι συμφερόντων συνεχίζει να παίζεται στις πλάτες των πολλών από εκείνους που με το ένα χέρι τους κουνούν υπεροπτικά το δάχτυλο στο όνομα των θυσιών που πρέπει ο κόσμος να υπομείνει, και με το άλλο χέρι κάτω από τραπέζι «ετοιμοπόλεμο» να αρπάξει τα γνωστά λάφυρα της ρεμούλας, πάντα φυσικά επ' ωφελεία του τόπου.

Είναι οι ίδιοι πατριδοκάπηλοι που πιστεύουν ότι με το να διακηρύττουν την πίστη τους στα ιδεώδη της πατρίδας, εξαγνίζουν το αμαρτωλό παρελθόν τους, τότε που οι τσεκουροφόροι δεν είχαν θέση στη «Δημοκρατία».

Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η κοινωνία αποσυντίθεται διαρκώς, παραλυμένη από την απελπισία του αδιεξόδου, διαβρωμένη από την τοξικότητα της αναξιοκρατίας, κατακερματισμένη από την απώλεια χιλιάδων νέων ανθρώπων που την εγκαταλείπουν νιώθοντας ότι αξίζουν κάτι παραπάνω από τη δουλοπρεπή υποχρέωση του συμβιβασμού με τη νοσηρότητα μίας αντίληψης που έχει μετατρέψει το δικαίωμα στην εργασία σε χαριστική αντιμισθία.

 Σε μία χώρα όπου τα κηρύγματα μίσους ενάντια σε κάθε μορφή διαφορετικότητας τρέφουν το τέρας της υποκρισίας εκ μέρους όσων εννοούν τον προοδευτισμό ως αντανάκλαση των μέτρων και των σταθμών της σκιάς τους, η ανθρωποφαγία γίνεται ανεκτή στο μέτρο της ανεκτικότητας μίας παθητικοποιημένης κοινωνίας που η πλειοψηφία της δεν δείχνει να ενοχλείται από για την ομοφοβική μισαλλοδοξία ενός Υπουργού αλλά αντιθέτως την απασχολεί ποικιλοτρόπως η μίνι φούστα μίας βουλευτή.

Έχοντας χάσει την αίσθηση μεταξύ χιούμορ και απρέπειας, η αισθητική μας κατάρρευση συμβαδίζει με το ηθικό έλλειμμα λογοδοσίας εκ μέρους των εξουσιών συγκεντρωμένων στα χέρια εκείνων των ολίγων που κόβουν και ράβουν τα όρια της ανοχής μας στα δικά τους μέτρα με γνώμονα τη διατήρηση της κοινωνίας μας σε καταστολή μέχρι την τελική της αποχαύνωση, καθιστώντας την έρμαιο ενός μόνιμου φόβου ακόμα και στη σκέψη και μόνο μίας ελπίδας δανεικής.

Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί έχουμε σημαντικότερα πράγματα να μας απασχολούν από το αν ο Σαμαράς θα συγκεντρώσει τους 180, αν ο Παπανδρέου θα κάνει δικό του κόμμα ή αν ο Τσίπρας θα μπορέσει να συγκυβερνήσει με τον Λαφαζάνη;

Θάνος Δημάδης

Protagon