Παραμυθία λόγω της ημέρας

Επειδή η ημέρα είναι εξόχως εορταστική· επειδή θεολογικές ερμηνείες του μυστηρίου της γεννήσεως του Χριστού δημιουργούν αμηχανία σε μια κοινωνία αγνωστικιστική με έντονες παγανιστικές ροπές· επειδή η αναφορά στη σημερινή συγκυρία θα ήταν εξ ορισμού καταθλιπτική, οι αισιόδοξες αναπολήσεις, υπό μορφή παραμυθίας, ενδεχομένως να ενδείκνυνται.
Επί εβδομήντα χρόνια το έθνος των Ελλήνων εβίωσε μοναδική περίοδο ειρήνης. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον φρικτό Εμφύλιο, η χώρα σημείωσε πρόοδο σημαντικότατη εν σχέσει με τους γείτονές της. Το 2010, βέβαια, απεδείχθη ότι η ευημερία ήταν επίπλαστη και επέπεσε η συμφορά επί δικαίων και αδίκων, αλλά παρήλθαν έτη πολλά «ευδαιμονίας».

Επί σαράντα χρόνια, το σύστημα της μεταπολιτεύσεως, παρά τις εγγενείς του αδυναμίες, λειτούργησε υπό συνθήκες ομαλής διαδοχής των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία, γεγονός διόλου αυτονόητο με βάση την ιστορία του ανεξαρτήτου κράτους των Ελλήνων. Η πολιτική σύμβαση της μεταπολιτεύσεως έχει εισέλθει πλέον σε φάση αποσυνθέσεως, πλην όμως η διάρκεια αυτής της εμπειρίας υπήρξε εντυπωσιακή.

Η αντιπαράθεση σήμερα διεξάγεται με όρους ολικής καταστροφής της χώρας, εάν παραταθεί κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η παραμονή της κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ή εάν κατά τη συγκυβέρνηση προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές και τελικώς πρωτεύσει το κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Αλέξης Τσίπρας.

Αλλά τα κράτη δεν εξαφανίζονται από τον παγκόσμιο χάρτη διότι οι πολίτες θα αναδείξουν στην εξουσία το ένα ή το άλλο κόμμα. «Το κρατίδιο της Κομμαγηνής που έσβησε σαν το λυχνάρι» μπορεί να βασανίζει τη σκέψη του ποιητή. Αλλά έως την καταστροφή μεσολαβούν στάδια εξόχως οδυνηρά. Κάποια από αυτά τα έχουμε γευθεί. Παρέλκει η απαρίθμηση των υπολοίπων σήμερα.

Οι Ελληνες πολίτες είναι εις την πλειοψηφία τους συντηρητικοί εξ ιδιοσυγκρασίας. Δεν είναι από τη φύση τους επαναστάτες, διότι άλλως η οθωμανική κυριαρχία δεν θα διαρκούσε τέσσερις αιώνες. Εξωστρεφείς είμαστε ως λαός με ροπή προς τις πανηγύρεις -κυρίως τις πολιτικές- ενίοτε απειθάρχητοι, πάντοτε ανυπόμονοι και επήλθε κόπωση ύστερα από μια τετραετία βιαίας προσαρμογής στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα ή στα ευρωπαϊκώς επιβαλλόμενα.

Αλλά λόγω της ημέρας και επειδή επί δεκαετίες κυριολεκτικώς έχουμε ασελγήσει επί του «ευρωπαϊκού οράματος», που πλέον αντιμετωπίζεται ως ανυπόφορο, ας αναλογισθούμε ότι εις την επάρατο Ανατολή, σε περίοδο «παρακμής» του ελληνισμού -εν σχέσει με τους κλασικούς χρόνους της αρχαιότητος- και υπό ρωμαϊκή κυριαρχία, η ελληνική γλώσσα και σκέψη ήταν το όχημα του Χριστιανισμού που διαμόρφωσε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Δεν άρχισαν τα πάντα στην Ευρώπη ούτε τελειώνουν με τους Εγκυκλοπαιδιστές και τον Διαφωτισμό, παρά τη σχετική πρόνοια του ευρωπαϊκού «Συντάγματος». Δεν είμαστε με άλλα λόγια άξιοι περιφρονήσεως - τότε και τώρα. Έλλειμμα ηγεσίας έχουμε, αλλά σπανίως συνέβαινε το αντίθετο.

ΚΩΣΤΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ