Η πολιτική χειραγώγηση του συναισθήματος.

Oελληνικός τρόπος σκέψης περιφέρεται γύρω από το συναίσθημα. Τούτο παρ΄ όλο που είμαστε αυτοί που επινοήσαμε την επιστήμη της λογικής. Δυστυχώς συνεχίζουμε έως σήμερα να προσπαθούμε να επιλύσουμε τα προβλήματά μας όχι δια της πρακτικής μεθόδου, αλλά με θεωρίες, που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν σχέση με την λογική, αλλά με την φαντασία και κυρίως με την ιδεολογία.

Η ελληνική κοινωνία είναι πρακτικά χωρισμένη σε αυτούς που νομίζουν ότι κάποιοι τους χρωστάνε και σε κάποιους άλλους που δεν δέχονται να πληρώσουν τον εκβιασμό που οι άλλοι μισοί ασκούν πάνω τους.

Αυτός ο διαχωρισμός έχει κυρίως να κάνει με την κρατικοδίαιτη δομή της οικονομίας μας. Αυτή η δομή, είναι το αποτέλεσμα του ότι η οικονομία μας από το 1974 και έπειτα είναι κεντρικού σχεδιασμού.

Και επειδή είμαστε μια οικονομία κεντρικού σχεδιασμού, η πολιτεία (η πολιτική ηγεσία δηλαδή) έχει τον απόλυτο έλεγχο στην οικονομία και αποφασίζει για το παραμικρό πράγμα στη ζωή μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι ο μέσος πολίτης δεν ξέρει καλύτερα και το έχει δεχτεί αυτό, νομίζοντας (διότι τον έχουν πείσει περί αυτού) ότι έτσι λειτουργεί όλος ο κόσμος.

Ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας όμως δεν δουλεύει. Όσοι ακόμα δεν έχουν πειστεί, δεν έχουν παρά να δουν τα οικονομικά αποτελέσματα των πρώην απολυταρχικών καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στην Ελλάδα όμως εμείς επιμένουμε στο μοντέλο αυτό, ενώ έχουμε ήδη πτωχεύσει και ενώ δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα που να δείχνει ότι ο κεντρικός σχεδιασμός έχει καλυτερεύσει τη ζωή των πολιτών.

Ένα μικρό παράδειγμα είναι η χρήση γης. Αυτή θα έπρεπε να καθορίζεται αποκλειστικά από τους τοπικούς δήμους ανά την χώρα όλη και να μην έχει καμία ανάμιξη κάποιο υπουργείο στην Αθήνα. Μόνο ο τοπικός παράγοντας ξέρει πως θα κάνει καλύτερη χρήση της γης, με σκοπό το βέλτιστο οικονομικό όφελος (κέρδος) και όχι κάποιος άσχετος γραφειοκράτης στην Αθήνα, που ουδέποτε έχει πατήσει πόδι στον εν λόγω δήμο.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι, το τι πρέπει να κάνει η αγορά με το κέρδος. Πάρα πολλοί (πολιτικοί) νομίζουν ότι μπορούν να υποδείξουν στην αγορά πως να κάνει επενδύσεις και τι να κάνει με το κέρδος της. Έχουν βγάλει διάφορους χαζούς νόμους που λένε ότι αν πάρεις το κέρδος σου θα πληρώσεις τόσο σε φόρο, αν επενδύσεις όμως κάποιο ποσό από αυτό το κέρδος θα πληρώσεις λιγότερο φόρο.

Για όσους δεν το ξέρουν (και δεν το γνωρίζουν πολλοί από ό,τι φαίνεται) δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι μια οικονομία. Δεν μπορείς εσύ να υποδείξεις στην αγορά πόσα θα κερδίζει και τι να κάνει με το κέρδος της. Διότι η αγορά δεν λειτουργεί με αυτούς τους όρους και με αυτή τη λογική. Και επειδή έχουμε πολιτικούς κρατικοδίαιτους της παλιάς σοσιαλιστικής σχολής (άπαντες, ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση) δεν μπορεί να πάει μπροστά αυτή η χώρα.

Για αυτό τον λόγο, όσο πιο αποκεντρωμένη είναι μια οικονομία, όσο λιγότερο πάρε-δώσε έχει ο πολίτης με το κράτος και όσο λιγότερους φόρους επιβάλεις στον πολίτη, τόσο περισσότερο αυτός ο πολίτης θα ακολουθήσει τον δρόμο του πλουτισμού. Όταν όμως η αγορά και ο μέσος πολίτης βλέπει ότι δεν υπάρχει προοπτική, κυρίως διότι εσύ σαν πολίτικη ηγεσία θέτεις εμπόδια στην επίτευξη αυτού του σκοπού (του πλουτισμού), τότε η αγορά (οι πολίτες που αποτελούν την οικονομία αυτή) δεν θα προσπαθήσουν και δεν θα κάνουν τίποτα και αν μπορούν, θα μεταναστεύσουν.

Στο μεταξύ, οι πολιτικοί αυτής της χώρας συνεχίζουν να παραπλανούν τους πολίτες αυτής της χώρας με το συναίσθημα, με λέξεις – κλειδιά όπως, κοινωνικό κράτος, δωρεάν παιδεία, κοινωνική ισότητα και πάρα πολλές άλλες τέτοιες φράσεις, γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι πολίτες έχουν πειστεί ότι το κέρδος είναι του διαβόλου και ότι κάποιοι τους χρωστάνε.

Το πρόβλημα είναι όμως με το συναίσθημα και με ωραία σοσιαλιστικά και αριστερίστικα παραμύθια, δεν θα πάει η χώρα μπροστά. Όσο δεν επιβάλλονται οι κανόνες της αγοράς και όσο δεν επιτρέπεται ο πλουτισμός σε αυτή τη χώρα, προκοπή, αύξηση του εισοδήματος και μεγαλύτερη ευημερία οι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα δουν.

Η επιλογή είναι δική σας: κανόνες της αγοράς και αυξημένο εισόδημα, ή αριστερίστικα παραμύθια και φτώχεια.

Γιώργος Καισάριος

Capital