«Χρόνια Πολλά» από ψυχές γρατσουνισμένες

Κάθε μέρα λαμβάνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο δεκάδες Δελτία Τύπου. Τα περισσότερα είναι από πολιτικούς. Τον Πρόεδρο. Τον Πρωθυπουργό. Τον Πρόεδρο της Βουλής. Τους Υπουργούς. Τους αρχηγούς κομμάτων. Τους εκπροσώπους των κομμάτων. Τις νεολαίες των κομμάτων.

Από αυτά, ελάχιστα είναι δημοσιογραφικώς χρήσιμα. Και ακόμα πιο λίγα είναι άξια δημοσίευσης.

Δεν ξέρω ποιοι τα γράφουν, σίγουρα όμως όχι εκείνοι που τα υπογράφουν. Αλλά και μόνο μια ματιά να ρίξουν και να κάνουν μερικές διορθώσεις, είναι πολύς χρόνος. Πώς και τους περισσεύει;

Aν αθροίσεις δε τον χρόνο εκείνου για τον οποίο συντάσσονται, με εκείνον των ανθρώπων που τα απομαγνητοφωνούν (όταν πρόκειται για δηλώσεις και ομιλίες που δεν είναι γραμμένες από πριν), που τα συντάσσουν, τα συνοδεύουν με φωτογραφικό υλικό, τα στέλνουν, και κάνουν και τηλεφωνήματα για να βεβαιωθούν ότι ελήφθησαν, τουλάχιστον από εκείνους που τους ενδιαφέρει πιο πολύ, καταλαβαίνει κάποιος ότι μιλάμε για εργατοώρες που εάν κατανέμονταν πιο ορθολογιστικά και πιο εποικοδομητικά, θα είχαν αν μη τι άλλο πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Στην Ελλάδα, μεγάλη είναι η σύγχυση μεταξύ της ενημέρωσης και της δημόσιας εικόνας εκείνου που ενημερώνει. Το περισσότερο βάρος πέφτει στο δεύτερο, στην εικόνα. Γι’ αυτό και βλέπουμε – μόνο εδώ – τους υπουργούς να παρελαύνουν ολημερίς από τηλεοπτικές εκπομπές χωρίς να έχουν τίποτα ουσιαστικό να πούνε. Αρκεί που φαίνονται. Αρκεί που το λαϊκό μάτι καταγράφει την εικόνα τους. Πότε δουλεύουν, ρε γαμώτο;

Η ενημέρωση, είναι ζήτημα μιας γραμμής – άντε δύο. «Ο κ. Υπουργός σήμερα έκανε αυτό, και δήλωσε εκείνο». Και υστερόγραφο, «για περισσότερες πληροφορίες, τηλέφωνο ή e-mail τάδε». Τίποτ’ άλλο.

Σήμερα έλαβα 32 e-mails για χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις διαφόρων πολιτικών, κυρίως υπουργών, βουλευτών, και πολλών παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακόμα και η αναφορά στο έθιμο με τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα είναι πια εκτός τόπου και χρόνου. Να «τα πούνε» τα παιδιά στον Πρόεδρο και στον πρωθυπουργό, αλλά δεν είναι ανάγκη να τα δούμε και να τα ακούσουμε και εμείς, από τα ΜΜΕ, για πολλοστή φορά. Ξέφτισε το έθιμο έτσι όπως το πασάρουν…

Τα 'χουν τυποποιήσει τα κάλαντα. Όπως έχουν τυποποιήσει και τα παιδιά.

Καλύτερα να βλέπαμε και να ακούγαμε δυο πιτσιρίκια στη γύρα τους σε μια γειτονιά. Στον δρόμο πριν κτυπήσουν το κουδούνι. Στην εξώπορτα περιμένοντας τον νοικοκύρη ν’ ανοίξει. Τα πρόσωπα των ανθρώπων τη στιγμή του «καλήν εσπέραν άρχοντες». Την αμηχανία των παιδιών σα τραγουδάνε όμορφα, αφελώς, και φάλτσα. Τη μικρή ή μεγάλη απόσταση ανάμεσα στους δύο. Την ώρα των ευχών. Τη στιγμή της ευγνωμοσύνης.

Είναι ευγνωμοσύνη, όμως;

Ή μήπως υποχρέωση;

Κι αν όχι αυτά, τι;

Θα 'θελα να ‘βλεπα στη συνέχεια, πίσω απ' την κλειστή πόρτα, την αντίδραση των παιδιών, όπως και την αντίδραση των μεγάλων. Των νοικοκυραίων. Πόσο μαλάκωσαν οι καρδιές μας; Πόσο τις άγγιξε στ’ αλήθεια η μελωδία των Χριστουγέννων; Αρέσει, άραγε, στα παιδιά όταν η νοικοκυρά τούς προσφέρει έναν κουραμπιέ με όλη της την καρδιά; Ή επιθυμούν ένα καλό πουρμπουάρ, χαρτονόμισμα κατά προτίμηση, από έναν κακομούτσουνο κύριο με πυτζάμες και ψυχή που γρατσουνάει σαν τα αξύριστα γένια του;

Σήμερα, άνοιξα την πόρτα μου όταν ήδη ακούγονταν οι φωνούλες των παιδιών. Είδα έξι, και ανασκουμπώθηκα! Το μυαλό αποκολλήθηκε από την καρδιά που ήταν δοσμένη στις φωνές, και πήγε στην αριθμητική. «Ένα ευρώ, που είχα προγραμματίσει για κάθε παιδί, επί έξι όμως τώρα, πολλά δεν είναι;».

Είδα απέναντί μου τα πρόσωπα των παιδιών να συννεφιάζουν, επειδή είδαν τη δική μου καταχνιά. Έκανα πίσω, πρότεινα στα παιδιά το βάζο με τα μονόευρα και δύευρα, και είπα «ελάτε, βάλτε τη χούφτα μέσα και πάρτε όσα θέλετε», κοιτώντας ταυτόχρονα λοξά πίσω να βεβαιωθώ ότι μ’ έγραφε η κάμερα…

Να, παρασύρθηκα πάλι! Στα ρεπορτάζ που θα 'θελα να κάνω, αντί ν’ αντιγράφω τα ξενέρωτα Δελτία Τύπου των πολιτικών, γραμμένα από δημοσιογράφους…

Χρήστος Μιχαηλίδης

Protagon