Γιατί δεν πιστεύουμε τον ΣΥΡΙΖΑ;

Μπροστά στην πιθανότητα άμεσων εκλογών και στη δημοσκοπική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ που «θέτει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του πάνω από τις αγορές», πληθαίνουν οι πληροφορίες για τις συγκεκριμένες προτάσεις του κόμματος και τα σχόλια για τις αντικρουόμενες δηλώσεις των στελεχών του. 

Κι ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει σε επίσημα κείμενα ότι θα προχωρήσει σε «κατάργηση των Μνημονίων, κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων και άμεση επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, ακύρωση των επαχθών όρων τους και διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», ενώ ο αρχηγός του και πιθανός αυριανός πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ότι «εμείς θα βαράμε το νταούλι/ζουρνά/λύρα και οι αγορές θα χορεύουνε» (29/11 και εντεύθεν…), ενώ ο γραμματέας της Κ.Ε. του κόμματος δηλώνει ότι «δεν αναγνωρίζει τη συμφωνία με τους δανειστές» (11/12), πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει κωλοτούμπα και θα αναγκαστεί να ακολουθήσει σχετικά «μνημονιακή» πολιτική. Αν μη τι άλλο, υπάρχουν προηγούμενα αντίστοιχα παραδείγματα!

Νομίζω ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι θα συμβεί αυτό, αν δώσουμε την ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει, ακόμα και με πολύ μεγάλο κόστος στην κοινωνία, να εφαρμόσει το πρόγραμμά του. Ο Τσάβες παλαιότερα και ο Μαδούρο σήμερα, ινδάλματα πολλών στελεχών του κόμματος, προτίμησαν να εξαθλιώσουν τον λαό της Βενεζουέλας παρά να αλλάξουν πορεία. 
Ο Μάο (δεν κάνω σύγκριση), για του οποίου τη σκέψη ο κ. Τσίπρας έχει εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο τον θαυμασμό του επειδή «πίστευε ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και «ο σκοπός, η πρόθεσή του ήταν καλή» (Schooligans, 23/4/2008), προκάλεσε 70 εκατομμύρια θανάτους σε περίοδο ειρήνης για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Ας μην πούμε τίποτα για τον Τσε Γκεβάρα, για να μην στεναχωρήσουμε τους πολλούς εν Ελλάδι φίλους του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δημοσιοποιήσει τις προτάσεις του αναλυτικά για διάφορα θέματα. Πιο πρόσφατα, κάποιες από αυτές για τον τουρισμό (π.χ. κατάργηση του all inclusive, ίδρυση κρατικής αεροπορικής και ακτοπλοϊκής εταιρίας, ανάκληση ιδιωτικοποιήσεων, κ.α.) πήραν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των φορέων, επειδή, από όπου και να το δει κανείς, είναι αναχρονιστικές και επικίνδυνες για τη χώρα.

Συνολικά, οι προτάσεις για τον τουρισμό αναπτύσσονται σε περισσότερες από 20.000 λέξεις. Αντίστοιχα μακροσκελείς είναι και οι προτάσεις για άλλους κλάδους που έχουν δημοσιοποιηθεί. Η έκταση και η ανάλυση των προγραμμάτων είναι εντυπωσιακή και προκαλεί δέος, γιατί αποδεικνύει πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί να ελέγξει κάθε λεπτομέρεια της οικονομικής ζωής, και επομένως να περιορίσει την ελευθερία του κάθε ενός, καθώς κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα είναι δεμένη με την οικονομία. 
Τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ αναλύουν με σαφήνεια αυτά που θέλουν να –μας– κάνουν: δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος για κάθε τι (π.χ. τουριστικές υποδομές, εποπτεία από «εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, την επιτροπή διαφάνειας της Βουλής και τους εργαζόμενους» για την νέα ΕΡΤ), νέοι φόροι και επιβαρύνσεις (π.χ. 8% ψηφιακός φόρος, φόρος πλούτου, αύξηση προοδευτικότητας, επαναφορά υποχρεωτικής εγγραφής σε επιμελητήρια, κ.α.), νέες παροχές (π.χ. αφορολόγητο 12.000, αύξηση μισθών και επαναφορά δώρων στο Δημόσιο, κ.α.), νέες δημόσιες υπηρεσίες (π.χ. δημόσια ακτοπλοϊκή και αεροπορική εταιρίες, επανασύσταση ΕΡΤ), «εθνικοποιήσεις-κοινωνικοποιήσεις» (π.χ. τραπεζών), ανάκληση ιδιωτικοποιήσεων (π.χ. Ελληνικό), κ.α.. Όλα χαρτί και καλαμάρι.

Πολλοί λένε ότι δεν θα τα καταφέρουν, επειδή θα έρθουν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα της παντελούς έλλειψης εξωτερικής χρηματοδότησης. Οι εταίροι μας δεν θα δεχτούν «να αναλάβει η ΕΚΤ την εξυπηρέτηση τόκων και χρεολυσίων για την πενταετία 2016-2020 και επί πλέον την πληρωμή των συνολικών τόκων που αντιστοιχούν στο εναπομείναν χρέος των κρατών της ευρωζώνης, κεφαλαιοποιώντας και προσθέτοντας τους τόκους στο ήδη σωρευμένο χρέος» (Γ. Μηλιός, Τα Νέα, 15/12). 
Η Ρωσία, στην οποία πρότεινε να απευθυνθούμε για διμερή δανεισμό ο κ. Τόλιος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ (10/12 στον Σκάι), δεν μπορεί να δανειστεί ούτε η ίδια. Χωρίς πρόσβαση στις αγορές, όσο υποχρεωτικό εσωτερικό δανεισμό και να επιδιώξουν όπως είχε προτείνει στο παρελθόν ο κ. Γλέζος (5/2012), όσο κι αν φορολογήσουν τους πλούσιους που δεν προσδιορίζουν, τα λεφτά κάποτε θα τελειώσουν. Θα τελειώσουν πολύ γρηγορότερα αν με τις πολιτικές τους πλήξουν και τις ελάχιστες μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας – αυτές που είναι οι μεγαλύτεροι εργοδότες και φοροδότες, που σέβονται την εργατική νομοθεσία, που είναι διεθνώς ανταγωνιστικές - προς όφελος των μικρών και μεσαίων – αυτών που οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι για να επιβιώσουν παραβαίνουν την εργατική νομοθεσία και φοροδιαφεύγουν (σημείωση στις προτάσεις βιομηχανικής πολιτικής).

Όμως, το πρόβλημα με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αν θα βρεθούν τα λεφτά για να υλοποιηθεί. Είναι ότι, το 2014, το κόμμα αυτό προτείνει την επιστροφή σε ένα κρατικοδίαιτο μοντέλο κλειστής οικονομίας και παροχών, κυρίως σε ισχυρές ομάδες – ένα μοντέλο βίαιης αναδιανομής πλούτου από αυτούς που τον παράγουν (είτε είναι Έλληνες πολίτες είτε είναι οι εταίροι μας στην Ευρώπη) σε αυτούς που τον απολαμβάνουν. Αυτό το μοντέλο που μας οδήγησε στην κρίση είναι άδικο, ανήθικο και απέτυχε στην Ελλάδα και όπου αλλού εφαρμόστηκε. Οι χώρες που προοδεύουν σήμερα είναι χώρες όπου οι πολίτες είναι περισσότερο ελεύθεροι να αποφασίσουν πώς θα διαθέσουν τον κόπο τους και όσα κερδίζουν με αυτόν, καθώς η οικονομική ελευθερία είναι προϋπόθεση της ελευθερίας. Αυτές είναι και οι χώρες που προσελκύουν τους Έλληνες που μεταναστεύουν μαζικά: Θυμόμαστε όλοι τις «δυναμικές παρεμβάσεις» του ΣΥΡΙΖΑ Λονδίνου, αλλά δεν έχουμε ακούσει τίποτα για ΣΥΡΙΖΑ Καράκας.

Και βεβαίως, είναι πρόβλημα της Ελλάδας αν αυτή η εκτός ευρωπαϊκού και δυτικού πλαισίου πρόταση καταφέρνει να πείσει τόσο μεγάλο πλήθος ψηφοφόρων. Αν η χώρα θέλει να ανήκει στον δυτικό πολιτισμό και να μοιράζεται τις αξίες του, κάποιο σοβαρό λάθος έχουμε κάνει τόσα χρόνια, αφού εξακολουθεί να πείθει ένα μοντέλο που απαξιώνει και φθονεί τη δημιουργική προσπάθεια του ανθρώπου, ενώ αντίθετα εξυψώνει τον πατερναλιστικό κρατισμό όπου κάποιος άλλος αποφασίζει και φροντίζει για το καλό μας: Στον λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, ο πλούτος και η επιχειρηματικότητα κυρίως συνδέονται με τη διαφθορά, την εκμετάλλευση και την ανηθικότητα και σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζονται ως αποτέλεσμα προσπάθειας και προσφοράς στην κοινωνία. Δεν βλέπουμε τι γίνεται στις πιο ευημερούσες κοινωνίες λοιπόν, δεν διδαχθήκαμε από την ιστορία, δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυστυχώς μία πολύ κακή εναλλακτική σε μία πολύ κακή κυβέρνηση που έχει παραδώσει τα όπλα. Κι αυτό είναι δυστύχημα για τη χώρα.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Athens Voice