Στην ομίχλη χωρίς πυξίδα

Βρέθηκα προχθές σε μια εκδήλωση στην οποία παρευρισκόταν και μια πολυσυζητημένη προσωπικότητα της κεντροαριστεράς, που δεν έχει ποτέ συμμετάσχει στη διακυβέρνηση της χώρας. Κάθε τόσο τον πλησίαζε κάποιος και του έλεγε «κάντε κάτι, γρήγορα». Στο ερώτημα και «τι ακριβώς να κάνω» δεν υπήρχε καμία σαφής απάντηση, παρά μόνο το μονότονο «τραβάτε μπροστά και θα ακολουθήσει κόσμος».

Είναι μεγάλη η δίψα του κόσμου για τη σάρωση του παλαιού πολιτικού κόσμου και συστήματος. Η μεσαία τάξη που διαλύθηκε θέλει να τους τιμωρήσει. Η υπόλοιπη μεσαία τάξη που επιβίωσε από την κρίση απλώς τους ανέχεται γιατί καταλαβαίνει τους κινδύνους μιας περιπέτειας, αλλά δεν τους εμπιστεύεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει και ενίοτε ανακαλεί σαν εφιάλτη εκείνο το μοιραίο «λεφτά υπάρχουν», που τόσο «δολοφονικά» μας υπενθύμισε ο Κώστας Σημίτης. Ακόμη και εκείνοι που τελευταία άρχισαν να λένε «σιγά και να έλθουν στην εξουσία τι θα γίνει;» οδηγήθηκαν εκεί είτε από εκδικητική απελπισία είτε από την αντίληψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει το μεγάλο μπιγκ μπανγκ που θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Βλέπουν δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ ως καταλύτη και όχι ως πραγματική δύναμη αλλαγής και μεταρρύθμισης της χώρας.

Ποιος όμως μπορεί να προβλέψει τι θα σημάνει ένα επεισόδιο αριστερής διακυβέρνησης για τη χώρα και τα συμφέροντά της; Τρομάζει η απειρία στη διαχείριση σοβαρών υποθέσεων και ο φανατισμός ενός σκληρού πυρήνα που θα υπερεκπροσωπείται στη Βουλή. Οσο ρεαλιστική και να μπορούσε να ήταν η στροφή του κ. Τσίπρα, ποιος εγγυάται ότι θα καταφέρει να πείσει το ακροατήριό του να τον ακολουθήσει γνωρίζοντας πόσο εθισμένο είναι στην καταγγελία και μόνο στην καταγγελία; Αφήνω κατά μέρος την απειρία στον χειρισμό των διεθνών θεμάτων, που είναι πλέον ανεξέλεγκτα και φλέγοντα...

Ψάχνεται, λοιπόν, ένας κόσμος για να βρει τον τρίτο πόλο. Ενα μέρος του θα ψηφίσει πάλι τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Θα το κάνει με μεγάλη δυσφορία, αλλά θα το κάνει. Υπάρχει, όμως, ένα κενό που περιμένει να καλυφθεί. Το Ποτάμι δεν έχει αποκτήσει βάθος και εκτόπισμα, παρά το γεγονός ότι έχει γύρω του σοβαρούς ανθρώπους, και αποτελεί μια προοπτική για κάτι καινούργιο. Η προτροπή «κάντε κάτι» απηχεί την απελπισία και την αγωνία ενός κόσμου που δεν θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ή, εν πάση περιπτώσει, δεν τον θέλει μόνο του στην εξουσία και ο οποίος βλέπει ότι το παλαιό πολιτικό προσωπικό φτάνει στα όριά του.

Ο πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να κινητοποιήσει αυτούς τους ψηφοφόρους. Οχι ότι θα ήταν μια εύκολη υπόθεση, αλλά του αναγνώριζαν ότι τα έχει δώσει όλα στη δουλειά του και πως κράτησε τη χώρα όρθια. Η αμφιθυμία που εξέπεμψε, όμως, από τις ευρωεκλογές και μετά, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες επιβίωσης που αντιμετωπίζουν στο άμεσό τους περιβάλλον, τους έχει κλονίσει.

Ο πολιτικός χρόνος τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα, η κούραση και τα νεύρα μεγαλώνουν, ο κόσμος φωνάζει γενικά σε όλες τις κατευθύνσεις «κάντε κάτι», αλλά μπροστά μας έχουμε μια πυκνή ομίχλη. Και η ομίχλη, μαζί με την έλλειψη πυξίδας, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο φαινόμενο όταν η χώρα ετοιμάζεται να περάσει έναν ακόμη κάβο.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ