Η διακριτική (και όχι μόνο) στήριξη της διαφθοράς.

Η φιλόδοξη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή της σεπτής του αγωνιζόμενου λαού μας αγανάκτησης έως τώρα, το δείχνει καταλυτικά. Με κάθε ευκαιρία μάς θυμίζει πόσο αγαπάει αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι τσιφτετέλληνες. Πόσο λατρεύει την αδυναμία μας να κάνουμε ομαδικό έρωτα με την επίσημη και ανεπίσημη ανομία και διαφθορά, πόσο εκτιμά αυτό το μοναδικό στην οικουμένη φαινόμενο του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους.

Εσχάτως, μάλιστα, αυτή λατρεία κλιμακώνεται, με τη βοήθεια του επικοινωνισμού. Δεν είναι τυχαίες οι επανειλημμένες καθημερνώς δηλώσεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει απόλυτη αυτοδυναμία στις καρδιές μας και στις κάλπες μας. Δεν υπάρχει σύνδρομο παραβατικότητας και ανομίας, που να μην βρει ένα τρόπο να το αποενοχοποιήσει και να το υποστηρίξει, καλώντας μας όλους, κουτσούς και στραβούς, στο πάρτυ του Άγιου Παντελεήμονα. Τόσο και τέτοιο «δώσε και σώσε» δεν έχει ξανασυμβεί. Βοηθάει και η αειφόρος σοδειά της αειθαλούς (ελαφριάς ή βαρειάς) διαφθοράς στη Δημόσια Διοίκηση, που αδιαλείπτως αποκαλύπτεται χάρη στα μισητά μνημόνια και μας χτυπάει καμπανάκια.

Ακόμα και για τους επίορκους, ως ενιαίο κομμάτι – προκεχωρημένο φυλάκιο της διεφθαρμένης κοινωνίας μας, λίγα λόγια έχει να πει η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Σφυρίζει αδιάφορα και βγαίνει από την πόρτα, για να ξαναμπεί κολλητά από το παράθυρο, ώστε να δελεάσει τους πρόθυμους παράνομους δημόσιους λειτουργούς τύπου «εντάξει, κάναμε μια αμαρτιούλα, αλλά κι εσείς απάνθρωποι συστημικοί, τα μνημόνιά σας μέσα»…

Γιατί να χάνονται ψήφοι, γιατί να χαλάμε καρδιές; Αυτό είναι το δόγμα ΣΥΡΙΖΑ για τα ζητήματα διαφθοράς. Και γίνεται καλύτερο, όταν συνδυάζεται με το άχαστο επιχείρημα, μην μας μιλάτε εμάς για διαφθορά. Άλλοι κυβερνούσαν 40 χρόνια τώρα, εμείς ήμασταν αλλού, διαβάζαμε τα μαθήματά μας και δεν παίρναμε είδηση. Κάποιες κακές γλώσσες που δεν είναι και εντελώς ξεχασιάρες, όμως, έχουν άλλη γνώμη.

Πρώτον, δεν τίθεται ζήτημα απάρνησης του πασοκτζισμού του, που είναι το κρυφό αμαρτωλό καμάρι του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν την κρύβει στα υπόγεια, το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης γέμει από την χειροτεράντζα της «πασοκαρίας». Θυμίζουμε ότι ο «ΣΥΡΙΖΑ νέες πολιτικές επιχειρήσεις Α.Ε.», στον καιρό της αγανάκτησης, οπότε σπίτια κλείναν και σπίτια ανοίγαν, απέκτησε ορμή και ένα τουπέ ανερχόμενης νεοπλουτίλας. Τότε βρήκε μπροστά του σε κατάσταση χρεωκοπίας την Τράπεζα Ψήφων «ΠΑΣΟΚ μάνα, πατέρας και αδελφός του κάθε πικραμένου ΑΕ». Έτσι, κατάφερε να της αρπάξει την θυγατρική της «Βαθύ ΠΑΣΟΚ και άλλες δουλειές ΑΕ». Ενώ η ηγεσία της μητρικής εταιρίας αντιστάθηκε στην αρπαγή, τελικά υπέκυψε γιατί οι λάγνες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την πλειοψηφία των μικρομετόχων ήταν ακαταμάχητες τύπου «Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά». Και η θυγατρική πέρασε σε άλλα χέρια δια της μεθόδου τουρμπιγιόν.

Δηλαδή, έγινε σπλιτ σε μπαντ μπανκ, όπου μένουν οι αμαρτωλοί που θέλουν την αποφυγή της άτακτης χρεωκοπίας και σε γκουντ μπανκ, όπου περιέρχονται οι ενάρετοι αντιμνημονιακοί δραχμοκοπίστας και οι λοιπές ηθικές προοδευτικές δυνάμεις. Τη μπαντ μπανκ ο ΣΥΡΙΖΑ την άφησε αμανάτι στην συρρικνούμενη μητρική, την γκουντ μπανκ την πήρε στο σαράι του για άλλες υπηρεσίες.

Έτσι, με παρά φύσιν συγχώνευση και χωρίς αντίτιμο πήρε και τον «αέρα», όπως λέμε στον κόσμο των επιχειρήσεων. Δηλαδή όλες τις προσδοκίες για περισσότερα 2009, για περισσότερη χλιδή με λιγότερο κόπο, που επί χρόνια επιτυχώς εχάλκευε η μητρική εταιρεία, η οποία και ήταν μαγαζί γωνία. Και μέσα σε λίγην αγανάκτηση, όλα τα καλούδια ουσιωδώς άλλαξαν χέρια… Τίτλοι, χαρτοφυλάκια, περιουσίες, ουσιωδώς όλο ΤΟ Καθεστώς στο φινάλε, σταδιακά περνάει σε νέα αφεντικά.

Στην αρχή αμήχανα, γιατί το έργο δεν το είχαν δει και δεν το είχαν πιστέψει, αλλά μόλις η αγανακτισμένη συγκυρία το φούσκωσε, μεταστράφηκαν σε βαρβάτα, με γυαλισμένο, λιγωμένο μάτι, αποφασισμένα παιδιά. Όλα είναι έτοιμα. Μένει να έρθουν οι εκλογές, να πέσουν οι υπογραφές και να ολοκληρωθεί το μεγάλο ντηλ.

Μπορεί να είναι αυτό το καίηζ στάντυ, ένα υπόδειγμα για μελέτη, ένας οδηγός αναφοράς για κάθε επίδοξο επιχειρηματία. Όπως ο Ωνάσης στον Πόλεμο, μέσα στην αναμπουμπούλα, βρέθηκε με λίγα καράβια και τη δυναμική μιας θηριώδους περιουσίας. Κάπως έτσι τώρα -κατά λάθος- και ο κ. Τσίπρας γίνεται πρότυπο αναφοράς για κάθε φιλόδοξο σχεδιαστή κόμικς ή κινούμενων σκίτσων.

Δεύτερον, όμως και κυριότερο, είναι ότι στα ωραία χρόνια της ανόδου του φαινομένου «σοσιαλισμός και (ηθική και αισθητική) βαρβαρότητα», που ξεκίνησε και κλιμακώνεται δραματικά και απερίσπαστα καθ’ ημάς στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες, αλλιώς έγιναν τα πράγματα. Στο μεγάλο πάρτυ της εκδημοκρατισμένης διαφθοράς η Αριστερά έπαψε να είναι ο προδικτατορικός εαυτός της, ο μοχλός του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Μαζί με την υπόλοιπη παπανδρεϊσμένη κοινωνία μεταστοιχειώθηκε και αυτή σε μια νέα ποικιλώνυμη «Αριστερά». Και με τη βοήθεια της ανάπτυξης στους μαζικούς χώρους, όπου σάρωσε ο πασοκτζισμός με τις «Τ.Ο.» και τις «Κ.Ο.» (τοπικές και κλαδικές οργανώσεις του νεοσύστατου ΠΑΣΟΚ), ένας κάποιος ασύδοτος ωφελιμισμός τύπου πελατειακής συνδιαλλαγής κατέκτησε και την «Αριστερά». Κάτι που πάντα συμβαίνει σε αντιδημοκρατικές συγκυρίες, όπου ανθεί η αγάπη για τον εξουσιαστικό γιακωβινισμό και για τα παρεπόμενα της χλιδής του.

Σε αυτό το πεδίο, λοιπόν, ιδιαίτερα στον μαζικό χώρο κάθε αμαρτωλής ΔΕΚΟ, αναπτύχθηκαν οι εμπροσθοφυλακές ΤΟΥ Καθεστώτος, τα συνδικάτα. Εκεί, η ηθική πρωτοπορία της πρώην Αριστεράς, που έγινε πλέον «Αριστερά», μεταστοιχειώθηκε και αυτή. Και έγινε «για το καλό του κινήματος απαιτούμε κι εμείς διορισμούς δικών μας, αλλιώς θα σας ταράξουμε στο αγωνιστικό ντιριντάχτα». Το Κουτσοδόγμα του Μένιου, ο Εκδημοκρατισμός της Διαφθοράς, ήταν πολύ λαρτζ και τα είχε καλά με όλους. Και έδωσε στους «αριστερούς» ό, τι ήθελαν.

Πολλοί νέοι πελάτες μπήκαν έτσι ΣΤΟ Σύστημα από ένα απλό «αριστερό» ρουσφέτι. Μπορούσε να το κάνει κάθε «αριστερό» μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ομοσπονδίας των εργαζομένων στην Ολυμπιακή, ή στη ΔΕΗ, ή στον ΟΤΕ, αλλά και σε πολλές μικρότερες ΔΕΚΟ, λιγότερο στη Δημόσια Διοίκηση… Πολλές οι ΔΕΚΟ, πολλοί οι πελάτες, από πολλούς «αριστερούς» συνδικαλιστές.

Γι’ αυτό και τόσες δεκαετίες, ουδέποτε έβγαλαν ένα κιχ οι «αριστεροί», πτωχοί συγγενείς μεν, ενεργό μέρος του Πελατειακού Ιδιωτικού Παρακράτους δε. Μπορεί να μην μεγαλοπιάνονταν σε επίπεδο μεγαλοδιαφθοράς, αλλά το κομμάτι τους το έκαναν με λίγη εξουσία και λίγη συναλλαγή. Γιατί, δηλαδή, να βγάλουν κιχ κατά της ουσίας ΤΟΥ Συστήματος, αφού ήταν ευχαριστημένοι και συναινούσαν;

Έβρισκαν τρόπο να κάνουν τη δουλίτσα τους και να το ευχαριστιούνται. Και στο τέλος, για να τηρούνται τα προσχήματα, αντιστάθμιζαν την αμαρτία με λίγη ρητορική κατά του καπιταλισμού και κυρίως του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα, βέβαια, βρίσκουν εξαιρετική αρωγή και στα «απάνθρωπα» μνημόνια, που τα καταγγέλλουν ευφραίνοντας την ένοχη ψυχή τους.

Γι’ αυτούς τους δύο σοβαρούς λόγους, λοιπόν, όταν τώρα λέει η ματαιόδοξη «Αριστερά» την γνωστή πιπεριά «μα εμείς δεν κυβερνήσαμε, εσείς που τα κάνατε μπάχαλο να κόψετε το λαιμό σας», καλό είναι να της κόβεται ο βήχας. Ωραία, ο παλιός δικομματισμός ευθύνεται επειδή κυβέρνησε, αλλά κι εσείς θεραπεύατε μια οιονεί συγκυβέρνηση ανελλιπώς από την «Αλλαγή» και εντεύθεν. Μην κάνετε πως δεν ξέρετε. Είστε συνυπεύθυνοι.

Το ίδιο αξίζει να λέγεται και σε εκείνους τους ημιαφελείς, που υποστηρίζουν ότι είναι αμαρτία να μην αφήσουμε να συμβεί το καλό. Αφού η Αριστερά απέτυχε να πάρει την εξουσία στον Εμφύλιο, να πάλι που βρίσκεται σε θέση βολής από την εξουσία και μάλιστα ειρηνικά. Να μην της δώσουμε την ευκαιρία; Όχι, λοιπόν, την είχε ξανά αυτή την ευκαιρία το 1981 και την έκανε συνδιαλλαγή με ΤΟ Καθεστώς και έτσι ακριβώς την διατηρεί ακέραια ως τώρα… Τώρα, μάλιστα, έχει τη χειρότερη μορφή και είναι πιο αχόρταγη από ποτέ. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσο πολλά μάτια να γυαλίζουν τόσο πολύ.

Αυτές τις μέρες, όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, αρχικά το πήγαινε πολύ άνετα το θέμα των ελέγχων γνησιότητας και της αξιολόγησης. Τελικά, όμως, πιέστηκε και αναγκάστηκε να ψάξει για κάποια προσχηματική δικαιολογία, που να τον σώζει σχετικά με την υποστήριξη της διαφθοράς. Τόσο ο κ. Τσίπρας (τι ωραία που το είχε πει εκείνο: «η συναίνεση των λειτουργών»), που τώρα τον κάθησαν λίγο στην άκρη για να μην λερωθεί περαιτέρω. Όσο η κυρία Δούρου, που θέλει να μας ταράξει στη νομιμότητα, όσο φυσικά και οι θεσμικά αρμόδιοι συνδικαλιστές της απεργούσας ΑΔΕΔΥ την οποία πλέον πλήρως ελέγχει και όχι μόνο. Οι διάφορες δικαιολογίες φτηνές, τις ακούσατε, δεν φτουρήσανε.

Αξίζει να υπενθυμίζει κανείς στην «Αριστερά» ακόμα κάτι λίγα, τώρα που η αλαζονεία της κυρίας Δούρου μας λέει να κάνουμε πίσω ένα βήμα όλοι. Ότι πλέον όλα δείχνουν την «Αριστερά» ως επί της ουσίας κύρια υπεύθυνη της αδυναμίας απεμπλοκής μας από την κρίση. Το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (ΠΙΠΑ) στηρίζεται διακριτικά μεν από την συγκυβέρνηση, αλλά άνευ όρων και απροκάλυπτα από την ανερχόμενη νεόπλουτη «Αριστερά», που δεσπόζει στο εθνικό μας πολιτικό ισλάμ. Αυτή κρατάει με νύχια και με δόντια όρθια τα συμφέροντα της διαφθοράς, αποκρύπτει την πλαστότητα και την σήψη ΤΟΥ Καθεστώτος, όταν η συγκυβέρνηση πιεζόμενη από τους δανειστές αναγκάζεται να την αποκαλύπτει.

Γιατί, τώρα που φάγαμε τη χρεωκοπία, την οποία έφερε ΤΟ Καθεστώς (του οποίου η «Αριστερά» ήταν ισχυρός μοχλός) και όχι το μνημόνιο (όπως ψευδώς ισχυρίζεται η «Αριστερά»), είναι καιρός να ξαναδούμε το πώς έχουν τα πράγματα. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι όποιος δεν θέλει ελέγχους και αξιολόγηση, συνομολογεί έμπρακτα ότι δεν θέλει και το κύριο προϊόν τους, την αξιοκρατία.

Κόπτεται η «Αριστερά» για την αξιοκρατία, δεκαετίες τώρα, αλλά να! Είναι τώρα η μεγάλη ευκαιρία που έφερε η κρίση (που η ίδια συνδημιούργησε ως μέρος του Παρακράτους που έφερε τη χρεωκοπία), επί τέλους να έρθει η αξιοκρατία. Μέσα από κάθαρση, μέσα από ελέγχους κατά της διαφθοράς, μέσα από αξιολόγηση του κάθε λειτουργού της Δημόσιας Διοίκησης. Και όμως χαραμίζει αυτή την μεγάλη ευκαιρία για λίγες (πολλές μάλλον) ψήφους που θα της προσφέρουν την ποθητή εξουσία.

Το Δόγμα Δούρου περί μη ελέγχων, το οιονεί Δόγμα ΣΥΡΙΖΑ τύπου «ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ», δηλαδή «ο, τι αθλιότητα διαφθοράς έγινε, τώρα πάει, έγινε. Πάμε τώρα από την αρχή!» Μα ποια αρχή; Εδώ είναι το Τέλος! Ο Πάτος! Έτσι θα ξανανέβουμε πάνω στην κανονικότητα; Χωρίς την παραμικρή κάθαρση; Τιμωρώντας μόνο τους ελάχιστους μεγαλοπολιτικούς που ποτέ δεν θα βρούμε; Δηλαδή, λέει η «Αριστερά» «άθλια όσα έκανε ο δικομματισμός επί σαράντα χρόνια, αλλά τώρα εγώ τα συντηρώ, γιατί είναι αμαρτία πλέον να σκαλίζουμε παλιές ιστορίες».

Μα, υπάρχει καλύτερο σινιάλο από αυτό στην κοινωνία για να συνεχίσει να είναι μια πλαστή κοινωνία, με πλαστά πτυχία, πλαστές βεβαιώσεις, πλαστούς τυφλούς, πλαστούς συνταξιούχους που έχουν πεθάνει, πλαστά τα πάντα όλα; Ψηφοθηρώντας η «Αριστερά» προτιμά να ξεπλύνει τους διεφθαρμένους ψηφοφόρους. Και θυσιάζει χωρίς πρόβλημα την εξ ορισμού αριστερή αξιοκρατία, προτάσσοντας θλιβερές για την ιστορία της δικαιολογίες.

Και φυσικά δεν ξεχνάμε ότι πριν την κυρία Δούρου και το δόγμα «μακριά από στείρες λογικές περί ελέγχων και αξιολογήσεων που στοχεύουν σε απολύσεις», ήταν ο κ. Κατρούγκαλος και άλλοι. Θυμάστε την απόλυτη αποενοχοποίηση της διαφθοράς, που έλεγε το ζοφερό «Δεν φταίει αυτός που παίρνει το γρηγορόσημο, αλλά το θεσμικό πλαίσιο που του το επιτρέπει!»…

Και ο ακόμα καλύτερος συνδικαλιστής το απογείωσε προχτές: «Αφού είναι μνημονιακή υποχρέωση, αρνούμαστε τον έλεγχο, γιατί το μνημόνιο είναι κατάρα!». Στον δικό του κόσμο, αυτόν του βαθέος ισλάμ, ο Σκοταδισμός είναι απόλυτο στάτους. Και ερμηνεύει πανεύκολα την ψυχοπαθολογία της κοινωνίας και της ηγεσίας της, που αρνούνται την άρση της διαφθοράς. Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν.

Όλα αυτά που περιγράψαμε ως εδώ εννοείται ότι αφορούν στην μικροδιαφθορά των πολλών, όχι στην μεγαλοδιαφθορά των λίγων. Η πρώτη περιέχει και τη μεγάλη διαφθορά «ανώνυμων» επιτήδειων, οι οποίοι, αφού δεν υπάρχει πουθενά έλεγχος, βρίσκουν πεδίο ελεύθερο και ξεκοκαλίζουν το ημιθανές κράτος. Και όπως έχουμε ξαναεξηγήσει, οι κλίμακες είναι καταθλιπτικές. Η σούμα της δεύτερης, της μεγαλοδιαφθοράς, μπροστά στην σούμα από την μικροδιαφθορά, δεν πιάνει μπάζα. Γιατί η φθήνια τρώει τον παρά.

Η δεύτερη βρίσκεται ακόμα εκτός της εμβέλειας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το τελευταίο κάστρο που μένει να κατακτήσει το κόμμα του κ. Τσίπρα. Αλλά ήδη πέφτουν «θεσμικά» οι βιομήχανοι δια του ΣΕΒ και δια μεμονωμένων παραγόντων, προετοιμάζοντας το περιβάλλον αγαστής σύμπνοιας με την μεγάλη επιχειρηματικότητα, ώστε να υπάρξει αργότερα και δυνατότητα συνδιαλλαγής, ίσως και διαφθοράς.

Μένουν οι «Εκδότες» να πέσουν τελευταίοι, οι οποίοι μυρίζοντας το «κοκό» αρχίζουν και πετάνε κάβους, για να διευκολύνουν την πρόσδεση εν πλω. Όπως ακριβώς είχε γίνει και με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, τον οποίο η μεγαλοδιαφθορά πολύ τον αγάπησε, όταν είδε ότι μαζί του την έκανε καλύτερα τη δουλειά… Τόσο τα παλιά τζάκια, όσο και τα νέα τζάκια, που η Αλλαγή τα έκανε θηριώδη και ακόμα αντέχουν…

Το ΠΙΠΑ είναι καθαρά παραβατική και παράνομη κύρια πτυχή ΤΟΥ Καθεστώτος, που διαπράττει κατά συρροήν απλά πταίσματα, αλλά, όχι σπάνια, και σοβαρά εγκλήματα. Γι’ αυτό και το λέμε Ιδιωτικό Παρακράτος, όσο κι αν η Πελατεία του είναι μαζικότατη. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να καταρριφθεί το σαθρό επιχείρημα περί κάποιας τάχα κοινωνικής ευαισθησίας, ως οδηγού προς την διαφθορά. Πρόκειται για χυδαία κοινωνική αναισθησία, για αντικοινωνική πελατειακή ευαισθησία που κανοναρχεί, όταν επιλύει τα «προβλήματα» σύμφωνα με τις επιταγές του πελάτη που πάντα έχει δίκιο και εις βάρος της κοινωνίας…

Η λογική «Κάτω τα χέρια από το ΠΙΠΑ» δείχνει ακριβώς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο θεματοφύλακας της μικρομεσαίας διαφθοράς. Ώσπου να γίνει εξουσία και να ενσωματώσει μοιραία και τη μεγάλη διαφθορά. Και αυτό συμβαίνει, βέβαια, στο βαθμό που σαμποτάρει κάθε μεταρρύθμιση που θα δημιουργούσε ανάσχεση και σταδιακή συρρίκνωση της μικρής, της μεσαίας και μεγάλης διαφθοράς.

Ήρθε, λοιπόν, το 1981 η «Αριστερά» ως συνεταίρος του Αντρέα (και όλων των επιγόνων του έκτοτε) και την έκανε τη δουλειά. Τώρα είναι ώρα για να φεύγει μαζί με ΤΟ Υπόλοιπο Σύστημα, όχι για να έρθει. Ιδιαίτερα σήμερα που δείχνει ότι ως «Αριστερά» δεν έχει πλέον τίποτε αριστερό να πει, απέσβετο ο έλεγχος της γνησιότητας από την ανοχή στην πλαστότητα. Απέσβετο η αξιολόγηση που θα αντιστεκόταν στην διαφθορά, απέσβετο η αξιοκρατία που είναι το αντίδοτο κατά της διαφθοράς, απέσβετο και λάλον ύδωρ.

Το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης παίζει με τα όρια και διακινδυνεύει τη φήμη του. Όσο στηρίζει την ανομία και τη διαφθορά, κλείνοντάς τους ματάκια διακριτικά και αδιάκριτα, μπορεί κάλλιστα να εκτεθεί στον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ως κόμμα της διαφθοράς. Και να θεωρηθεί Θεματοφύλακας ΤΟΥ Συστήματος και Φρουρός ΤΟΥ Καθεστώτος, για να χρησιμοποιήσουμε με αντίστροφη φορά την προσφιλή του ορολογία…

ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΣΚΟΥΜΠΟΥΡΔΗΣ

Athens Voice