Ούτε ένας φίλος δεν γύρισε από διακοπές σε μικρό ή
μεγάλο, εναλλακτικό ή δημοφιλή τουριστικό προορισμό που να μην επιβεβαιώσει ότι
κανείς δεν κόβει αποδείξεις εάν δεν επιμείνεις.
Κουβεντιάζοντας με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους που
επισκέφτηκαν το καλοκαίρι από νησάκια των τριακοσίων κατοίκων έως μέρη όπου
εφέτος συνωστίζονταν χιλιάδες τουρίστες, κατέληξα σε μερικά σχετικώς ασφαλή
συμπεράσματα: όσο πιο μικρή είναι η επιχείρηση τόσο μεγαλύτερη η φοροδιαφυγή.
Είναι ζήτημα, ειδικά στους μικρούς τόπους και
ειδικότερα με τους Έλληνες πελάτες, εάν κόβονται αποδείξεις για το 50% των
συναλλαγών.
Όσον αφορά τη διαμονή, όπου τα ποσά είναι μεγαλύτερα,
τα παζάρια θυμίζουν ανατολή.
Σ’ αυτούς τους λογαριασμούς, το δέλεαρ για να
συναινέσει ο πελάτης στην παρανομία είναι μεγάλο, καθώς ο ΦΠΑ που γλιτώνει
κάποιος μπορεί να είναι 100, 200, 300 ευρώ ή και περισσότερα. Εύκολα πέφτεις
στην αμαρτία εάν προκύψει πειρασμός.
Θα μου πείτε τα ίδια γίνονταν και πέρσι και πρόπερσι
και πάντα. Σωστό γενικώς, αν και τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε μια συστολή, ένας
μεγαλύτερος φόβος, που φαίνεται ότι ξεπεράστηκε.
Είναι ιδιαιτέρως προκλητικό επίσης ότι αυτή η έξαρση
συμβαίνει σε μια καλή χρονιά για τους περισσότερους επιχειρηματίες του
τουρισμού.
Εφέτος βεβαίως το υπουργείο Οικονομικών πραγματοποίησε
κάποια σόου με τις φοροελεγκτικές υπηρεσίες του.
Εντυπώσεις ήταν και πέρασαν.
Υπάρχουν δεκάδες λόγοι που θα επικαλεστεί ένας
νοικοκύρης επιχειρηματίας σ’ ένα μικρό ανεμοδαρμένο νησί, για τη φοροδιαφυγή
που διαπράττει. Το πιο καταλυτικό του επιχείρημα, είναι το «αλλιώς δεν βγαίνω».
Όταν όμως κάποιος αντί για 5 χιλιάδες φόρο πληρώσει 2,
αυτό το άθλιο κράτος που μας διοικεί τα 3 που του λείπουν ξέρετε από πού θα τα
πάρει;
Από κάποια ανήμπορη γιαγιά, πάμφτωχη που φορολογείται
από το πρώτο ευρώ.
Οι άνθρωποι του μόχθου και της προκοπής πρωτίστως
πρέπει να ξεμπερδέψουμε με την κατάρα της φοροδιαφυγής.
Και μ’ όλες μας τις δυνάμεις να απαιτήσουμε δικαιοσύνη
και ισονομία.
Σωκράτης Τσίχλιας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου