Ευτυχώς, υπάρχουν πολίτες και επιθεωρητές.

«Ειδικά κατά την περίοδο που ακολούθησε το κλείσιμο της Βουλής για θερινές διακοπές και στη διάρκεια των τμημάτων διακοπών του 2014, εκτυλίχθηκε μια νομοθετική υπερδραστηριότητα» τονίζεται στην ετήσια έκθεση 2014 του WWF-Ελλάς, αφιερωμένου στη μνήμη του Λεωνίδα Λουλούδη, «ασυμβίβαστου πρωτεργάτη της πολιτικής οικολογίας».

Ελπιδοφόρα εξέλιξη χαρακτηρίζει το WWF την «μη κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών για τον αιγιαλό και την παραλία, εκτός από το μέρος εκείνο που αφορά στην οριοθέτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης»

Χωρίς ουσιαστική πρόσβαση στη «διαύγεια - υποχρεωτική διαδικτυακή ανάρτηση εκτελεστών αποφάσεων της διοίκησης», οι πολίτες παρακολουθούν το αναπτυξιακό... κρεσέντο της κυβέρνησης, που «πάτησε» στην υποβάθμιση της δασικής χωροταξικής - πολεοδομικής νομοθεσίας νομιμοποιώντας παρανομίες στο όνομα του «κατεπείγοντος καθυστερημένων μνημονιακών δεσμεύσεων».

Ευτυχώς το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό δεν κατατέθηκε, λέει το WWF «Ειδικά κατά την περίοδο που ακολούθησε το κλείσιμο της Βουλής για θερινές διακοπές και στη διάρκεια των τμημάτων διακοπών του 2014, εκτυλίχθηκε μια νομοθετική υπερδραστηριότητα» τονίζεται στην ετήσια έκθεση 2014 του WWF-Ελλάς, αφιερωμένου στη μνήμη του Λεωνίδα Λουλούδη, «ασυμβίβαστου πρωτεργάτη της πολιτικής οικολογίας».

Τα πρόστιμα

Στην έκθεση καταγράφεται το σύνολο των επιβληθέντων προστίμων από την ειδική υπηρεσία επιθεωρητών περιβάλλοντος -Ιούλιος 2014-, που φτάνει στο ποσό των 777.200 ευρώ (βλέπε πίνακες).

Ελπιδοφόρα κρίνεται από τον WWF-Ελλάς «η μη κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών για τον αιγιαλό και την παραλία σε ό,τι αφορά την οριοθέτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης. Αυτό το ωμό ως προς τις επιδιώξεις του και ξεκάθαρα περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο πέτυχε κάτι που σε καιρό κρίσης θα μπορούσε να θεωρηθεί πολύ δύσκολο: Να γίνουν άμεσα αντιληπτά το σκανδαλώδες περιεχόμενο και οι αντιαναπτυξιακές επιδιώξεις του και να ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων».

Επιγραμματικά, αυτή τη χρονιά είδαμε να ωριμάζει μια νέα αναπτυξιακή γενιά και πολιτική από παλιό και φθαρμένο υλικό: «Η Ελλάδα ως απεριόριστος υποδοχέας νέων οικοδομών και εντατικών χρήσεων».

Και τούτο παρά την ανεξάρτητη ανάλυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που θέτει το ερώτημα: «(...) Η μέτρηση που πραγματοποιήσαμε στο χάσμα ανταγωνιστικότητας εντοπίζει τους τομείς στους οποίους η Ελλάδα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα (διεθνής ναυτιλία τουρισμού και γεωργία) και τους τομείς στους οποίους η Ελλάδα υπολείπεται (μεταποίηση). Αυτό εγείρει ερωτήματα σχετικά με το σχεδιασμό μιας αναπτυξιακής στρατηγικής: Θα έπρεπε η Ελλάδα να εστιάσει τις προσπάθειες στην τροφοδότηση και επέκταση του συγκριτικού της πλεονεκτήματος, ή θα έπρεπε να εστιάσει τις προσπάθειες σε υστερούντες τομείς, ώστε να διαφοροποιήσει την οικονομία και πιθανώς να αποκομίσει κέρδη από γρήγορες μεταρρυθμίσεις;».

Η κυβέρνηση μπροστά σ' αυτές τις επενδύσεις, που θέτουν τις βάσεις για ένα υγιές αναπτυξιακό μοντέλο, με το σχέδιο νόμου για τις ακτές επιχειρεί να εξυπηρετήσει έναν προφανή στόχο: «Εισπρακτικό και διευκολυντικό προς τη νομιμοποίηση των αυθαιρεσιών και την απρόσκοπτη χωροθέτηση χρήσεων ασύμβατων με τις ανάγκες προστασίας της παράκτιας ζώνης και τον κοινόχρηστο χαρακτήρα των παραλιών».

Τα καταλύματα

Σημαντικό ζήτημα «που τέθηκε επανειλημμένα από το WWF αφορούσε στην πραγματική ζήτηση για τα σύνθετα τουριστικά καταλύματα και κυρίως για τουριστική κατοικία, καθώς και τα αναμενόμενα οικονομικά οφέλη από την κατά προτεραιότητα ανάπτυξη τέτοιων επενδύσεων σχεδόν παντού στην Ελλάδα, ώστε να δικαιολογείται πολιτικά η πίεση εκ μέρους του υπουργείου Τουρισμού προς τα συναρμόδια υπουργεία για διευκόλυνση των διαδικασιών κατασκευής τους».

Ο νόμος για τον χωροταξικό και πολεοδομικό σχεδιασμό διαπνέεται: Από σαφή κυβερνητισμό καθώς εισάγει σωρεία ρυθμίσεων γενικής εφαρμογής, αφήνοντας πεδίο ανοιχτό για άλλη μία σωρεία νομιμοποίησης παρανομών (αφαιρεί -ανάμεσα στα άλλα- από την ίδια τη Βουλή τη δυνατότητα σοβαρού νομοθετικού έργου για το κρίσιμο αυτό θέμα).

Πιο συγκεκριμένα: «Ακυρώνει το Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξικού Σχεδιασμού, που ήταν ένα από τα πλέον χρήσιμα και ανεξάρτητα γνωμοδοτικά όργανα της πολιτείας και συνέβαλλε πολύ ουσιαστικά κατά την επεξεργασία χωροταξικών σχεδίων».

Τα ρέματα

Μία άλλη αρνητική εξέλιξη ήταν η αλλαγή του νομικού πλαισίου για τα υδατορέματα: «Μέχρι σήμερα απολάμβαναν ένα (νομολογικά διαμορφωμένο) καθεστώς προστασίας, το οποίο (μεταξύ άλλων) διασφάλιζε τη διατήρησή τους στη φυσική τους κατάσταση και μάλιστα ανεξαρτήτως διαστάσεων».

Στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων και της αποκατάστασης των ΧΑΔΑ, σύμφωνα με στοιχεία του ΥΠΕΚΑ (Φεβρουάριος 2014) από τους 69 ενεργούς χώρους ανεξέλεγκτης διάθεσης απορριμμάτων οι 27, δηλαδή «το 39% του ενεργού αριθμού, βρίσκονται σε νησιά πέντε περιφερειών της χώρας (Νότιο Αιγαίο, Βόρειο, Αττική, Ιόνια νησιά, Κρήτη), εξυπηρετώντας συνολικά περίπου 60.000 κατοίκους, μόλις το 0,56% του πληθυσμού της χώρας».

Σημειώνεται ότι η Ελλάδα παραπέμπεται δεύτερη φορά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για το ζήτημα των αστικών λυμάτων.

Το αντιδασικό νομοσχέδιο «που σήμανε μία τραγική απώλεια περιβαλλοντικού κεκτημένου, πρωτοφανή, αγνόησε την πλούσια δασική νομολογία των εθνικών δικαστηρίων».

Ελπιδοφόρα εξέλιξη χαρακτηρίζει το WWF την «μη κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών για τον αιγιαλό και την παραλία, εκτός από το μέρος εκείνο που αφορά στην οριοθέτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΦΙΛΗΣ ΚΑΪΤΑΤΖΗΣ