Οι ιδέες είναι αλλού.

Αν είχαμε έναν φυσιολογικό πολιτικό κύκλο, την εντυπωσιακή μάζωξη ανθρώπων του πνεύματος, τεχνοκρατών και γενικώς των πιο δυναμικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας που έκανε «Το Ποτάμι» (την περασμένη Κυριακή, 21.9.2014 στο Ιδρυμα Κακογιάννη) θα έπρεπε να την είχε κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι η ανερχόμενη πολιτική δύναμη της χώρας, αυτός χρειάζεται νέες ιδέες και προτάσεις για τα σύνθετα ζητήματα της χώρας, νέο στελεχιακό δυναμικό, και υπό άλλες συνθήκες αυτό το δυναμικό θα προτιμούσε να συνεισφέρει τις ιδέες του σε ένα κόμμα που πιθανότατα θα είναι πρώτο στις επόμενες εκλογές και δευτερευόντως σε μια κίνηση που φιλοδοξεί να είναι πόλος σταθερότητας της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν θα μπορούσε να κάνει αυτό το «διευρυμένο Ted» που κατάφερε το «Ποτάμι». Για την ακρίβεια, το μεγαλύτερο μέρος του στελεχιακού του κορμού (και οι νεανικές φύτρες του) είναι γαλουχημένοι στις παραδοσιακές κομματικές νόρμες και στη σταλινική παράδοση του ΚΚΕ που επιζεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ, χλευάζουν τέτοιες καινοτομίες. Γι’ αυτούς οι κομματικές διεργασίες είναι κάτι σαν τη Θεία Λειτουργία: αφηγήσεις που επαναλαμβάνονται διαρκώς μέχρι που όλοι θυμούνται τα λόγια, αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε· και επειδή αφορούν άλλες εποχές. Παρά την τεράστια στροφή προς τη λογική που κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο πολιτικός του λόγος και η πολιτική του πρακτική απολιθώθηκαν στην εποχή των άναρθρων κραυγών στα αμφιθέατρα.

Τι θα μπορούσαν να καταλάβουν, για παράδειγμα, τα παλαιολιθικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την εξαιρετική πεντάλεπτη εισήγηση του καθηγητή Ναυτιλιακής και Λιμενικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Ερασμους του Ρότερνταμ κ. Ηρακλή Χαραλαμπίδη για τον σύγχρονο ρόλο του κράτους «ιδιοκτήτη των βασικών υποδομών τις οποίες παραχωρεί στον ιδιωτικό τομέα προς εκμετάλλευση»; Ο κ. Χαραλαμπίδης έκανε την πιο συντριπτική αντιπολίτευση στο «μοντέλο ΤΑΙΠΕΔ για τα λιμάνια», με μια λιτή και διαυγή ανάλυση. Ξεκίνησε από την ένταση του ανταγωνισμού στον τομέα του διεθνούς εμπορίου και των logistics («ένα ποδήλατο που κατασκευάζεται σήμερα στην Κίνα μπορεί να φτάσει στη Ρώμη, όπου μένω, με 147 διαφορετικούς τρόπους»), κάτι που κάνει τα λιμάνια λίαν ανταγωνιστικούς κόμβους μεταφοράς και διανομής εμπορευμάτων. Το μοντέλο που εφαρμόζεται στο 90% των λιμένων όλου του κόσμου και προκρίνεται από την Ευρώπη είναι η διατήρηση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος από το κράτος και η παραχώρηση της εκμετάλλευσης με όρους σε ιδιώτες. «Αντιθέτως, το μοντέλο της πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου της ΟΛΠ Α.Ε. σε έναν και μόνο επενδυτή, που προκρίνει η κυβέρνηση για καθαρά ταμειακούς λόγους, δεν το ξέρουμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ούτε θέλουμε να το ξέρουμε», κατέληξε ο πρώην σύμβουλος του επιτρόπου για θέματα Μεταφορών Νιλ Κίνοκ.

Για τους «αούγκ» του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι οι άλλοι (όσοι, τέλος πάντων, προτείνουν κάποια συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα) έχουν την ίδια μούρη. Για τους «επαναστάτες», ο κόσμος είναι ασπρόμαυρος· υπάρχει μόνο το «καλό κράτος» και η «κακή αγορά». Γι’ αυτό και οι «51» –η αφρόκρεμα του σύγχρονου προβληματισμού στη χώρα– βρήκε πλατφόρμα στο «Ποτάμι» να συζητήσει τις καινοτόμους ιδέες που έχει. Κάτι που επίσης δείχνει ότι ο πολιτικός κύκλος της χώρας δεν θα είναι ποτέ πια όπως παλιά.

Πάσχος Μανδραβέλης

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ