Τα δίνουν όλα.

Αν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών λόγω αδυναμίας να μαζευτούν 180 ψήφοι τον Μάρτιο προκαλεί τόσες υποσχέσεις, φαντάζομαι πως το επόμενο διάστημα ο Τσοβόλας (και το γνωστό σύνθημά του) θα ωχριούν. Ο Τσίπρας υπόσχεται από τη ΔΕΘ, ο Σαμαράς υπόσχεται από την Αθήνα και μάλλον έχουμε ακούσει ένα μικρό μόνο μέρος όσων... θέλουν να μας δώσουν. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν οι υποσχέσεις αυτές μπορούν να έχουν και αντίκρισμα. Ωστόσο, αυτό μικρή σημασία έχει στη σημερινή Ελλάδα. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη, είναι πως βρίσκουν πρόθυμα αυτιά για να τα ακούν όλα αυτά. Αν δεν υπήρχαν, δεν θα τα έλεγαν.

Το πολύ πρόσφατο παρελθόν (Γιώργος Παπανδρέου) και το λίγο παλιότερο (Κώστας Καραμανλής), μας έχουν δείξει πως τα συνθήματα αυτά πιάνουν. Φέρνουν ψήφους, πολύτιμες ψήφους που θα τους οδηγήσουν στην εξουσία. Το μεταπολιτευτικό μας παρελθόν έχει δείξει πως είμαστε και λίγο αμετανόητοι, όλοι εμείς, όλοι αυτοί που ελκύονται από τέτοιες υποσχέσεις. Δεν θυμάμαι κόμμα εξουσίας που να μην υποσχέθηκε, που να μην κέρδισε από αυτές τις υποσχέσεις και που να μην έδειξε απόλυτη ασυνέπεια στην υλοποίησή τους οταν κέρδισε την εξουσία. Εμείς όμως εκεί, επίμονοι. Τσιμπάμε και δίνουμε ψήφους. Η μεγαλύτερη έκπτωση που κάναμε ποτέ σε όλο αυτό είναι όταν μετριάσαμε λίγο τη συμπεριφορά μας και αντί να πιστεύουμε απόλυτα όσα μας έλεγαν, ανακαλύψαμε ένα δεύτερο επιχείρημα «Και τα μισά να κάνουν απ' όσα λένε καλά είναι...».

Με τον τρόπο αυτό πορευτήκαμε πολλά χρόνια. Με τον τρόπο αυτό συνεχίζουμε ως φαίνεται να πορευόμαστε και σήμερα, παρά το γεγονός ότι η πολιτική υποσχέσεων που δεν τηρούνται έχει χρεοκοπήσει πολιτικά, όπως χρεοκόπησε οικονομικά και η χώρα. Η συμπεριφορά αυτή προφανώς συνδέεται και με τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι ερμηνεύουν την κρίση και τα αίτιά της. Αναφέρoμαι σε αυτούς που δίνουν μεταφυσικές ερμηνείες, τα αποδίδουν όλα στους επίμονους δανειστές και από την κρίση τους απουσιάζει παντελώς μια μικρή έστω δόση αυτοκριτικής. Για το ποιους ψήφιζαν δηλαδή τόσα χρόνια.

Το έργο λοιπόν δεν αλλάζει, επαναλαμβάνεται και αυτό θα γίνει με θεαματικά μεγαλύτερη ένταση το επόμενο διάστημα. Διαγκωνισμός υποσχέσεων. Αν μάλιστα διαρκέσει λίγο περισσότερο η προεκλογική περίοδος, είναι σίγουρο πως και η ανεργία θα εξαφανιστεί και οι συντάξεις και μισθοί θα επανέλθουν στα προ κρίσης επίπεδα και η χώρα θα γνωρίσει ανεπανάληπτες στιγμές ανάπτυξης. Όλα αυτά όμως γίνονται σε μια εικονική πραγματικότητα. Γιατί για να υλοποιηθούν κάποιες μικρές υποσχέσεις, έστω το 10% όσων μας τάζουν, θα πρέπει να αποδειχθούν ικανοί σε κάτι άλλο. Ότι έχουν ένα σχέδιο διαπραγμάτευσης απέναντι στους δανειστές. Να μας πείσουν πως το σχέδιό τους είναι υλοποιήσιμο. Να καταθέσουν εναλλακτικό σχέδιο στην περίπτωση αποτυχίας. Να πουν στην κοινωνία τι θα σημαίνει αυτό.

Δεν αρκεί ο ένας να λέει ότι σκίζει κάθε μέρα τα μνημόνια (Σαμαράς) και ο άλλος ότι θα ακολουθήσει «επιθετική διαπραγμάτευση» (Τσίπρας). Χρειάζεται κάτι περισσότερο για να πείσουν, τουλάχιστον όσους δεν εντυπωσιάζονται από χάντρες και καθρεφτάκια...

Protagon

Γιάννης Παντελάκης