Είναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες!

(τίτλος ειρωνικός, εμπνευσμένος απ’ τα Αστερίξ. Διευκρίνιση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, καθώς δεν έχω καμιά διάθεση να βλέπω να με βρίζουν και να με καταριούνται όσοι δε διαθέτουν την ανάλογη Αστεριξοπαιδεία)

Δεν είμαστε καθόλου με τα καλά μας… Μα, πείτε μου, σας παρακαλώ Έλληνες, εμείς δεν είμαστε που διαλαλούμε δεξιά κι αριστερά ότι «στην Ελλάδα δεν κόβονται αποδείξεις» κι ότι, απηυδισμένοι επειδή δεν φαίνεται φως στο τούνελ έχουν πάψει να ζητούν αποδείξεις ακόμη κι άνθρωποι που το έκαναν παλαιότερα, αρνούμενοι να ρίχνουν νερό σε ένα τρύπιο ασκί; 
Μπας κι είναι τίποτε αλλοδαποί, νεφελίμ ή ξωτικά, που κάθονται κι αφηγούνται στις παρέες τους πως δεν πήραν απόδειξη από (λίστα ενδεικτική κι όχι περιοριστική) τον δικηγόρο, τον υδραυλικό, τη σερβιτόρα, τον ξενοδόχο, τον φαρμακοποιό, τον δάσκαλο της οδήγησης, τη νοσοκόμα, την ιδιοκτήτρια μπουτίκ ή τον τατουαζοτεχνίτη;

 

Τι να πω, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί και να είναι τίποτε μερκελόπληκτοι ή σοϊμπλοχτυπημένοι εχθροί της πατρίδας που ισχυρίζονται ότι στις ταβέρνες κατά 90% θα φύγουν με το δελτίο παραγγελίας κι όχι με την κανονική απόδειξη, κι ότι δεν θα το προσέξουν εκείνη την ώρα, ή δεν θα το πουν για να μη χαλάσουν μια όμορφη βραδιά, ή για να μην τους έχει στο μάτι ο μαγαζάτορας την επόμενη φορά που θα πάνε.

Αλλά όχι! Κριστινλαγκαρντοφρουροί είναι όσοι διαδίδουν ότι όποτε πατάει ελεγκτής στις τουριστικές περιοχές αρχίζουν όλα να χτυπιούνται στις ταμειακές!

Τι μ’ έπιασε και γράφω τέτοια; Να σας πω. Παρακολούθησα μόλις ρεπορτάζ σε σοβαρό κεντρικό δελτίο ειδήσεων σοβαρού πασίγνωστου καναλιού, σχετικά με ένα δημοσίευμα στο Spiegelonline, που υπογράφεται από συνάδελφο τον οποίον τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά. Στο άρθρο, ο συνάδερφος γράφει σχετικά με την καλοκαιρινή του εμπειρία ως προς τις αποδείξεις της εφορίας, περιγράφοντας τη ζοφερή κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε, ζούμε κι έχουμε και να διηγούμαστε στις παρέες μας, να μην την επαναλαμβάνω.

Στο ρεπορτάζ του σοβαρού κεντρικού δελτίου του σοβαρού πασίγνωστου καναλιού, όμως, γίνεται απόπειρα να διαψευστεί ο συνάδελφος, για τον οποίον υπάρχει και ειρωνικό σχόλιο, ότι «θυμήθηκε να γράψει το άρθρο ένα μήνα μετά τις διακοπές του». Ακολούθως, κι αφού διαβάστηκαν σημεία του άρθρου του, αναφέρθηκε ότι «οι αναγνώστες διαφωνούν και τον διαψεύδουν» και μεταφέρθηκαν σχόλια αναγνωστών οι οποίοι παίρνουν αποδείξεις, αμφιβάλλουν για τις προθέσεις του συντάκτη ή επισημαίνουν ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Επειδή, όμως, ίσως να μην πειστήκαμε ότι είμαστε ως λαός συνεπέστατοι με την Εφορία -μην ξεχνιόμαστε ότι το Spiegel εκδίδεται στη χώρα της Μέρκελ κι έχει το τεκμήριο του άδικου κι αναξιόπιστου εντύπου- το ρεπορτάζ του σοβαρού κεντρικού δελτίου ειδήσεων του σοβαρού και πασίγνωστου καναλιού βγήκε στο δρόμο και βρήκε ανθρώπους ικανοποιημένους επειδή παίρνουν πάντα σχεδόν απόδειξη.

Κι έτσι, κατατροπώθηκε ο αναιδής συντάκτης του -κατάπτυστου επειδή προέρχεται από τη χώρα της Μέρκελ- ποταπού εντύπου και site.

Όπως έμαθα αργότερα, ανάλογα σχόλια έγιναν κι αλλού, ενώ ήταν έντονη η προσπάθεια να συνδεθεί το δημοσίευμα με τη σημερινή συνάντηση Σαμαρά με εκείνην που έχει τα ηνία της χώρας στην οποία εκδίδεται το ποταπό, καθώς εκείνη προτίθεται (τι θράσος!) να αναφερθεί στη φοροδιαφυγή.

Επίλογο δεν θα βάλω: μεταξύ μας, δεν κάνει να δουλευόμαστε και ξέρουμε καλά ότι η προσέγγιση «μα στην Ελλάδα όλοι κόβουν αποδείξεις» είναι κοροϊδία σκέτη.

Θα γράψω, μόνο, ότι γελάω γιατί φαντάζομαι μια εικόνα με σκίτσα του Goscinny: τον Βενιζέλο ανεβασμένο σε μια ασπίδα που βαστούν αγκομαχώντας ο Χρυσοχοΐδης κι ο Γρηγοράκος να ψάχνει ένα ψάρι για να το χρησιμοποιήσει σαν όπλο εναντίον του Σαμαρά, ενώ την ίδια στιγμή ο Τσίπρας σπεύδει με τον Στρατούλη για να μπουν στον καβγά. Πάνω στην ώρα έρχεται η Μέρκελ επάνω στο άλογο και μόλις τη βλέπουν, διά της πένας του Uderzo, της ζητούν τα ρέστα επειδή το ψάρι δεν ήταν φρέσκο και βρώμισε ο τόπος.

Protagon

Χριστίνα Ταχιάου