Δύο είναι τα στοιχεία που συνθέτουν σήμερα το πολιτικό σκηνικό:
α) Η απουσία ενός πλειοψηφούντος κόμματος με σαφή προοπτική κυβερνητικής
αυτοδυναμίας. Το στοιχείο αυτό, που με αφετηρία τον Τρικούπη και την αρχή της
δεδηλωμένης, έγινε για δεκαετίες συστατικό και σύνθημα του ελληνικού πολιτικού
συστήματος, σήμερα -υπό διαφορετικές, βέβαια, συνθήκες- δεν εξασφαλίζεται
αυτονόητα. Tην ίδια στιγμή, αναδύεται η πρόκληση της πολυσυλλεκτικότητας έναντι
του δικομματισμού. Η εγκαθίδρυση της πολυσυλλεκτικότητας ως -αν όχι μόνιμο, με
διάρκεια ωστόσο- γνώρισμα της πολιτικής ζωής, σηματοδοτεί την εποχή των
συναποφάσεων.
β) Η μετατόπιση των κομμάτων στον νοητό άξονα του φάσματος
Αριστεράς-Δεξιάς, που αποτελούσε ανέκαθεν εργαλείο ανάγνωσης του πολιτικού
τοπίου. Αν και ο άξονας μοιάζει στις μέρες μας παρωχημένος, λαμβάνοντάς τον
όμως υπόψιν ως ένα χρήσιμο εργαλείο, ένα σχήμα κατανόησης, δεν μπορούμε παρά να
παρατηρήσουμε μια ρευστότητα ως προς τον τρόπο που τα κόμματα τοποθετούνται
στην ιδεολογική αναπαράσταση που διαχρονικά αντιπροσωπεύει. Μόνο τα άκρα
φαίνεται να έχουν σαφή θέση. Οι παλιοί διαχωρισμοί του διπόλου
κεντροαριστεράς/κεντροδεξιάς μοιάζουν να μην έχουν πλέον αντίκρισμα και τα
ιδεολογικά φράγματα των πολιτικών χώρων έχουν καταρρεύσει. Για δύο λόγους:
αφενός οι ανάγκες και οι προσδοκίες των πολιτών έχουν τροποποιηθεί, αφετέρου
δεν υπάρχουν εκφραστές που να μπορούν να μονοπωλήσουν τις έννοιες που οι
πολιτικοί χώροι περικλείουν. Ο αξιακός κοινωνικός κώδικας μεταπλάθεται και η
σταθερότητα αναδύεται σε μείζονα αξία και κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα.
Σταθερότητα και συναπόφαση είναι τα δύο αλληλένδετα στοιχεία που αναδύονται
από τις παραπάνω ζυμώσεις. Η επίτευξη της σταθερότητας προϋποθέτει αποφάσεις
από κοινού και οι από κοινού αποφάσεις δημιουργούν πρόσφορο έδαφος σταθερής
«οικοδόμησης». Η αμφίδρομη αυτή δράση, συνδέεται -με όρους πολιτικού φάσματος-
σαφώς με ένα μεγάλο Κέντρο, ως σημείο μιας ευρύτερα αποδεκτής σύγκλισης και ως
σημείο ισορροπίας της ιδιότυπης αυτής πολιτικής διελκυστίνδας. Έτσι, το Κέντρο
ολοένα γίνεται ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων και μια μεγάλη, ίσως
ημιτελώς ακόμα εκπεφρασμένη, κοινωνική προσδοκία.
Οι διεκδικητές αυτού που παραδοσιακά πρεσβεύει το Κέντρο, είναι πολλοί. Ο
καθένας με τον τρόπο του ή με το πρόσχημά του, πάντως είναι πολλοί και
ετερόκλιτοι. Όπλο τους, άλλοθι και αντιπαλότητά τους η ευμετάβολη ψήφος,
απόρροια, με τη σειρά της, των ανεπαρκών προτάσεων (τους). Υπάρχει λοιπόν
προϋπόθεση επαρκούς αντιπροσώπευσης του Κέντρου; Πώς θα αναδειχθούν οι
εκφραστές του; Μέσα στην πορεία της μεταβολής, στο Κέντρο τελικά θα
τοποθετηθούν εκείνοι που μακροχρόνια εγκολπωθούν -χωρίς να τη διαψεύσουν- τη
μεγάλη κοινωνική προσδοκία που εκφράζει.
Της Μαρία Μπουτζέτη
Υποψήφιας Διδάκτωρ στην Πολιτική
Επικοινωνία και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου