Πνιγμός με δεμένα χέρια.

Χειρότερο από το να πνιγείς, είναι να πνιγείς με δεμένα τα χέρια. Το νιώθω συχνά σε τούτον τον τόπο. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις στρατιωτικές προσταγές προς τους καταστηματάρχες για το πότε θα ανοίγουν και πότε θα κλείνουν τα καταστήματά τους. Είναι το πιο τρελό πράγμα που καλείται να κατανοήσει σύγχρονο μυαλό. Ενώ οι φόροι και οι υποχρεώσεις έχουν ξεφύγει από κάθε επίπεδο λογικής και στοιχειώδους συναίσθησης, οι έμποροι πρέπει να υπακούσουν σε μια «λογική» ενός «υπερπέραντος» που υπαγορεύει τις κινήσεις τους.

Απαγορεύει, ας πούμε, στα καταστήματα να ανοίγουν τις Κυριακές. Και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν, σε μια ελεύθερη οικονομία, με ελεύθερο το δικαίωμα του κράτους να λιώνει αξιοπρέπειες και τσέπες και να ισοπεδώνει με αβάσταχτους φόρους τους πολίτες του, με τράπεζες-παρωδίες που δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν ούτε καν υγιείς επιχειρήσεις (έτσι που τα κατάφεραν), και νόμους αγοράς με επιταγές-πετσετάκια, που έχουν την έννοια «υποσχετικής» ότι ίσως, αν όλα πάνε καλά, θα καλυφθούν-πληρωθούν...

Πώς είναι δυνατόν να μην έχεις την ελευθερία των κινήσεών σου; Ποιος είναι πιο αρμόδιος από τον ίδιο τον έμπορο-πάσχοντα ν΄ αποφασίσει αν θ΄ανοίγει για παράδειγμα Κυριακή, γιατί αυτό θεωρεί κερδοφόρο και να κλείνει για παράδειγμα Δευτέρα γιατί έχει διαπιστώσει ότι είναι η μέρα με τον πιο χαμηλό τζίρο. Να ανοίγει μεταμεσονύκτιες ώρες γιατί έτσι θεωρεί και να κλείνει το ξημέρωμα. Να δουλεύει 24 ώρες όλη την εβδομάδα. Να κοιμάται πάνω στον ταμείο του και να ξυπνάει όταν και όποτε μπει πελάτης γιατί έτσι την είδε. Με ποια λογική «δημοσίου» περιμένεις διέξοδο από τον ιδιωτικό τομέα;

Η χώρα μας είναι ένα μεγάλο «δημόσιο» του παραλόγου. Ακόμα και ο προβληματισμός «Μα δεν πρόκειται να γίνουν νέες προσλήψεις. Απλώς θα αφυδατώνουν τους ήδη εργαζόμενους» αυτό ακριβώς αποδεικνύει. Λες και οι «ήδη» εργαζόμενοι, έχουν κάποια σύμβαση αορίστου χρόνου με τον επιχειρηματία, ότι θα πληρώνονται όπως και νάχει. Λες και στις «ήδη» θέσεις εργασίας έπεσε μπετόν και δεν θα κουνηθεί τίποτα. Σαθρά επιχειρήματα, κουβέντες που σέρνονται για να περνούν τα χρόνια, που καταδυναστεύουν εγκληματικά επιπόλαια. Φιλεύσπλαχνοι και απίκο για τον εργαζόμενο της Ερμού αλλά όχι για τον εργαζόμενο της Μυκόνου; Αν είναι θέμα αρχής, ηθικής τάξης και προστασίας του εργαζόμενου, γιατί να υπάρχουν και τουριστικές «ζώνες»; Να καταργηθούν κι αυτές.

Πέμπτος χρόνος κρίσης και καμία τρύπα δεν άνοιξε για να πάρει οξυγόνο ο εμποράκος. Γιατί ετούτη η οικονομία, μέχρι αορίστου νεωτέρας, έχει κτιστεί πάνω σε εμποράκους. Στα πέντε αυτά χρόνια λύθηκαν τα χέρια του κράτους, καταπατώντας κάθε δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη, ενώ από την άλλη όλα τα στοιχειώδη δικαιώματα του εμπόρου εναπόκεινται στις αποφάσεις ενός αορίστου «υπερσύμπαντος». Ένα υπερσύμπαν μιας χούφτας ανθρώπων που έτσι!... Ένα «έτσι» που μαζί με άλλα «έτσι», μας έφτασε εδώ και που οι πολιτικοί δεν έχουν τα στοιχειώδη κότσια να μας διαφυλάξουν ούτε τώρα. Δεν φτάνει η τραγική καθημερινότητα πρέπει να μάχεσαι και με ομαδούλες του παρελθόντος. 

Λες και χτίσαμε άλλους τομείς για να οξυγονώνεται η οικονομία και έχουμε περιθώρια σάχλας. Χειρότερο τελικά από το να πνίγεσαι είναι να πνίγεσαι με δεμένα τα χέρια. Το νιώθω συχνά. Εσείς;

Ρένα Βιτάλη

protagon