Δημόσιες δυσλειτουργίες

Μερικές φορές, η «διαστροφή» αυτού του επαγγέλματος σε κάνει να υποθέτεις, να πονηρεύεσαι, να προβλέπεις με υπερβολικό οίστρο ενίοτε. Οι σκέψεις που θ’ ακολουθήσουν δεν συνοδεύονται ούτε από πονηρά πρόσημα, ούτε από υπερβολές, ούτε από υποθέσεις. 

Στέκονται μόνο στα γεγονότα, αυτά που εισπράττει ένας μέσος θεατής, που ενημερώνεται από διάφορα μέσα, έντυπα ή ηλεκτρονικά, για να κανονίσει πού θα παρευρεθεί, ποιες εκδηλώσεις θα παρακολουθήσει, τι τον ενδιαφέρει.

 Γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε μικρότεροι ή μεγαλύτεροι φορείς που καταπιάνονται με πολιτιστικές εκδηλώσεις, φροντίζουν να ενημερώνουν εγκαίρως το κοινό. Όχι όμως και το Εθνικό Θέατρο. Το οποίο, για άλλη μια φορά μετέθεσε την ήδη ανακοινωμένη πρεμιέρα της παράστασης που μάλλον θα πρέπει να θεωρείται το φετινό του ατού. 

Πρόκειται για το έργο «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές» του Ρόμπερτ Μπολτ, που από μέρες είχε ανακοινωθεί ότι θα έκανε πρεμιέρα την ερχόμενη Πέμπτη 20 Νοεμβρίου. Ένα έργο που στην κινηματογραφική του εκδοχή, το 1966, τιμήθηκε με το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. 

Κι όμως χθες ανακοινώθηκε από το Εθνικό ότι η συγκεκριμένη παράσταση κάνει πρεμιέρα δύο μέρες αργότερα, στις 22 Νοεμβρίου δηλαδή, ημέρα Σάββατο, χωρίς καμία συμπληρωματική εξήγηση... Πταίσμα; Κατά τη γνώμη μου όχι.

Είναι το πρώτο θέατρο της χώρας, και άρα οφείλει να έχει μια φερεγγυότητα σε όσα λέει και κάνει. Και δεν είναι η πρώτη αναβολή πρεμιέρας για φέτος. Που προστίθεται, βέβαια, στον εντελώς έωλο προγραμματισμό που έχει ανακοινωθεί μεν, αλλά ουδείς γνωρίζει τις ημερομηνίες έναρξης των παραστάσεων. 

Για ημερομηνίες λήξης, ουδείς λόγος και ουδείς γνώστης. Κάτι δηλαδή που κάνει και το πιο μικρό θεατράκι, από τα πάμπολλα που υπάρχουν σ’ αυτή την πόλη, και η πιο μικρή ομάδα νέων καλλιτεχνών που με κόπο και κόστος προσωπικό βρίσκει έναν τόσο δα χώρο για να δείξει τη δουλειά της. 

Διακρίνομαι από τελειομανία και υπερβολική αυστηρότητα; Μπα, μάλλον από στοιχειώδεις πρακτικούς κανόνες για το πώς πρέπει να λειτουργούν κάποια πράγματα. Και αυτοί οι στοιχειώδεις κανόνες μου λένε ότι σε μια παράσταση –και δη ενός μεγάλου θεάτρου– υπάρχουν επαγγελματίες πολλών ειδικοτήτων, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι υπάλληλοι του Εθνικού όλοι, οι οποίοι ενδεχομένως (και πιθανότατα) έχουν κλείσει συνεργασίες με άλλους θιάσους, σε άλλους χώρους.

Και φυσικά υπάρχει και το κοινό, στο οποίο πάντα και πρωτίστως στηρίζονται όλα τα θεάματα. Και όσοι είχαν βάλει, π.χ., στον προγραμματισμό τους αυτή την πρεμιέρα για τις 20 Νοεμβρίου, κάτι άλλο είχαν προσθέσει στην ημερομηνία 22/11... Μύλος! Και αν αυτός ο μύλος διακρίνεται στη δημόσια εικόνα ενός κρατικού οργανισμού, αυτοδικαίως σκέφτεται κανείς ότι πολλά άλλα συμβαίνουν και στη μη δημόσια λειτουργία του...  

ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ  
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ