Οι καταλήψεις ως αριστερό έθιμο

Ο τομέας ακτιβισμού αριστερής πνοής στον οποίο κατ’ εξοχήν διεκρίθη ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το «μαθητικό κίνημα». Ιδιαιτέρως δε η κορύφωσή του, οι καταλήψεις σχολείων. Τρόπος του λέγειν κορύφωση, καθώς στην ιδιότυπη αυτή αγωνιστική πρακτική, συνήθως όλα αρχίζουν και τελειώνουν με μια κατάληψη. Ήταν επόμενο να παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στήριξή του στις πρόσφατες καταλήψεις, άσε που ο ακτιβισμός είναι ένα είδος αυταξίας για κάθε αριστερό κόμμα.

Σε μια χώρα που μαστίζεται από τη θηριώδη παραπαιδεία, μ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα αναχρονιστικό και ανεπαρκές, που έχει καταργήσει στην ουσία το Λύκειο, είναι αλήθεια ότι, τα νεανικά παραπτώματα, είναι αμελητέα. Αξίζει όμως να εξετάσουμε, αν το να καταλαμβάνεις ένα σχολείο, να διακόπτεις βίαια την εκπαιδευτική διαδικασία, να σταματάς να μαθαίνεις δηλαδή, είναι, ένας τρόπος να πιέσεις εκείνους που κυβερνούν ώστε να διορθώσουν την πολιτική τους. Ή μήπως πρόκειται για ακόμη μια κολοσσιαία παρεξήγηση της μεταπολίτευσης. Θα μου πείτε ότι πιστεύω σε άβουλους νέους, τυφλά υπάκουους και ανεπιφύλακτα πειθαρχημένους. Ότι δεν τους αναγνωρίζω το δικαίωμα και την υποχρέωση να ασχοληθούν με ό,τι τους αφορά περισσότερο: την παιδεία. Ισχυρίζομαι κάτι πολύ απλό: όταν καταλαμβάνεις ένα σχολείο τον μόνο που πιέζεις είναι τους μαθητές και τους γονείς. Επιτείνεις την αγωνία και το άγχος που δημιουργεί έτσι κι αλλιώς το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι διαμαρτυρόμενοι γίνονται θύματα της διαμαρτυρίας τους!