Ο έρωτας και τα λεφτά δεν κρύβονται, πρόεδρε!

Για να καταλάβεις τι συμβαίνει ή τι επιδιώκει ο καθένας παρακολούθησε τον κύκλο του χρήματος. Από που ξεκινά το χρήμα ποιες διαδρομές κάνει και που καταλήγει. Αν πρόκειται για πολιτικούς και κυβερνητικές πολιτικές από ποιον κόβουν, σε ποιον αναδιανέμουν και τι εν τω μεταξύ καταλήγει στις τσέπες των πολιτικών και των διαχειριστών γραφειοκρατών τους.

Ο κ. Τσίπρας την περασμένη εβδομάδα μετά την επίσκεψη στην Τράπεζα της Ελλάδας, όπου συναντήθηκε με τον κ. Στουρνάρα, μεταξύ άλλων μετά δήλωσε τα εξής:

«Είναι εγκληματική η επιλογή για τη διάθεση των 11,5 δισ. που από την αρχή προορίζονταν για την εξυγίανση του χρηματοπιστωτικού...

Το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, τόνισε ο Αλ. Τσίπρας, «είναι ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία. Εντείνει τις υφεσιακές τάσεις και αποτρέπει δυνάμει οικονομικά υγιείς επιχειρήσεις, καθώς και την ελληνική οικονομία στο σύνολό της, να ακολουθήσουν τον δρόμο της ανάπτυξης για την έξοδο από την κρίση, μειώνοντας έτσι το επίπεδο του χρέους ως προς το εισόδημα»...

Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά θέλει να χρησιμοποιήσει τα 11,5 δισ. ευρώ στη δημιουργία μιας προληπτικής πιστοληπτικής γραμμής προκειμένου να εξέλθει του μνημονίου και της αυστηρής επιτήρησης.

Τι ήθελαν να πουν οι «ποιητές»...

Με απλά λόγια ο κ. Τσίπρας επιδιώκει τα 11,5 δισ. ευρώ να παραμείνουν εκεί που είναι και να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση του προβλήματος των κόκκινων δανείων. Δηλαδή, δημιουργεί μια αόριστη υπόσχεση σε όσους ιδιώτες και επιχειρήσεις αθροίζουν περίπου 80 δισ. κόκκινα δάνεια πως ένα μέρος του ποσού αυτού θα διαγραφεί με 11,5 δισ. ευρώ. Ένα άλλο μέρος το έχει υποσχεθεί ούτως ή άλλως με άλλους τρόπους αδιευκρίνιστους...

Από την άλλη πλευρά, ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνηση θέλουν τα 11,5 δισ. ευρώ σαν προληπτική πιστωτική γραμμή για το δανεισμό του δημοσίου.

Δηλαδή μόλις απομακρύνουν τον ασφυκτικό έλεγχο της Τρόικας επειδή οι αγορές θα τρομοκρατηθούν καθώς δεν τους έχουν καμιά εμπιστοσύνη, να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα αυτά για να καλύψουν τις ανάγκες των δαπανών του δημοσίου, τα 2/3 των οποίων αφορούν μισθούς και συντάξεις.

Οι δυο πολιτικοί αρχηγοί, κυβέρνηση και αντιπολίτευση υπόσχονται τα 11,5 δισ. ευρώ σε δυο διαφορετικές κατηγορίες ψηφοφόρων. Ο ένας σε όσους έχουν «κόκκινα» δάνεια και ο άλλος στους συνταξιούχους οι συντάξεις των οποίων εξαρτώνται από τα έσοδα του δημοσίου ή την ικανότητά του να δανείζεται. 

Οι επιλογές αυτές δεν γίνεται με γνώμονα το γενικό συμφέρον αλλά το κομματικό ψηφοθηρικό εκάστου αυτών.

Σύμφωνα με έρευνα της Kαπα Research από όσους χρωστούν μέχρι 5.000 ευρώ στις τράπεζες το 14,3% ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ και το 27,4% Νέα Δημοκρατία. Στο άλλο άκρο από όσους χρωστούν στις τράπεζες πάνω από 500.000 ευρώ το ποσοστό που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στο 41,2% και της ΝΔ πέφτει στο 16,6%.

Σε άλλη παλαιότερη δημοσκόπηση το 35,7% των άνω των 65 ετών που είναι το εθνικό όριο συνταξιοδότησης ψηφίζει ΝΔ και το 14,9% αυτών ΣΥΡΙΖΑ.

Τα 11,5 δισ. που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας, ο κ. Τσίπρας θέλει να τα χαρίσει και σε «μπαταχτσήδες» που χρωστούν άνω των 500 χιλ. Δηλαδή, την εγχώρια κρατικοδίαιτη και ως εκ τούτου παρασιτική επιχειρηματική τάξη.

Ο δε πρωθυπουργός με τον κ. Βενιζέλο και στους πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες πελάτες της κομματοκρατίας.

Όλα αυτά καταδεικνύουν όχι πως δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο ανάταξης της οικονομίας και της χώρας, αλλά πως οι βασικές πολιτικές δυνάμεις πορεύονται με βάση τη βραχυπρόθεσμη ψηφοθηρία, εξασφαλίζοντας προνόμια σε επιλεγμένες κατηγορίες ψηφοφόρων σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας...

Ακολουθούν ένα δρόμο που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση...

Ο κύκλος του χρήματος...

Τα 11,5 δισ. που υποτίθεται πως περισσεύουν από τις τράπεζες αποτελούν μέρος των 50 δισ. ευρώ που ορίστηκαν για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.

Ήτοι, το δημόσιο δανείστηκε και αύξησε το δημόσιο χρέος αντίστοιχα με 50 δισ. ευρώ προκειμένου να διασώσει τις χρεοκοπημένες τράπεζες.

Το να παρεμβαίνει το κράτος και να σώσει ιδιωτικές επιχειρήσεις αποτελεί μια προσφιλή πρακτική σοσιαλιστικών των οικονομιών με κεντρικό σχεδιασμό και όχι των φιλελεύθερων όπου το κόστος μιας χρεοκοπίας το επιμερίζονται μέτοχοι και πελάτες (καταθέτες στην προκειμένη περίπτωση).

Από αυτά τα 50 δισ. ευρώ του ΤΧΣ περίσσεψαν 11,5 δισ. Στο πλάνο είναι να εισπράξει αρκετά ακόμη από την πώληση της συμμετοχής που διαθέτει στις μεγάλες συστημικές τράπεζες από 35-70% κατά περίπτωση.

Οι μελλοντικοί φορολογούμενοι (τα παιδιά μας) θα φορτωθούν σαν δημόσιο χρέος όσα από τα 50 δισ. ευρώ δεν επιστραφούν ποτέ. 

Για να σωθούν οι καταθέσεις όσων καταθετών έχουν απομείνει, τα παιδιά των σημερινών γενεών επωμίζονται μερικές δεκάδες δισ. χρέος.

Σωστό και ηθικό θα ήταν τα 11,5 δισ. και ό,τι άλλο εισπραχθεί από αυτά να πάνε κατευθείαν για την αποπληρωμή του χρέους για να ελαφρυνθούν οι μελλοντικές γενιές.

Κώστας Στούπας

Capital