Δεν είναι ο Τσίπρας, είναι η Εξουσία ηλίθιε..

Ισως είναι μία πολύ συνηθισμένη προεκλογική συζήτηση της τελευταιάς περιόδου:

«Μα γιατί βιάζεται ο Τσίπρας να κυβερνήσει; Τον θεωρείς τόσο ηλίθιο ώστε να θέλει πραγματικά τις εκλογές;;»

Η αλήθεια είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποκριθεί πολλές φορές ότι θέλει εκλογές.

Σχεδόν τρεις μήνες μετά την έναρξη της θητείας της τρικομματικής κυβέρνησης ξεκίνησε με αυτό το «τροπάριο». Άλλωστε, η θρησκοληψία είναι και αυτή στην κυβερνητική αντζέντα του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τα πεζοδρόμια, τις συναυλίες της Χαρούλας, τους αγιασμούς στα σχολεία, τις προτάσεις μομφής στη Βουλή, το αίτημα για εκλογές ήταν τόσο συχνό, όσο και η αλλαγή στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαπραγμάτευση του χρέους.

Η προεδρική εκλογή είναι η πρώτη πραγματική ευκαιρία του Τσίπρα για πρόκληση εκλογών. Και αν τα δημοσκοπικά ευρήματα της τελευταίας περιόδου είναι αρκετά προνομιακά για το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα επιτόκια των ομολόγων του ελληνικού κράτους.

Η ελληνική οικονομία αποδείχτηκε, την προηγούμενη εβδομάδα, για άλλη μια φορά κοντά στην κατάρρευση, ενώ οι ανάλγητες αγορές πολύ πιο δύσπιστες από τους απελπισμένους Έλληνες με τους πολιτικούς τους.

Η προηγούμενη βδομαδα απέδειξε, όμως, και κάτι ακόμη.

Κυβέρνηση και Αξιωματική Αντιπολίτευση καλό θα είναι να ξεχάσουν τα πειράματα και τους λεονταρισμούς.

Αλλιώς οι περιπέτειες της χώρας δεν θα έχουν τελειωμό.

Και, κυρίως ,θα πρέπει να βάλουν τη συναίνεση μέσα στην ατζέντα των επιλογών τους. Ενθυμούμενοι ίσως ,όχι τόσο την κυβέρνηση Παπαδήμου, όσο την άνοιξη του 2009.

Ο καταστροφικός Καραμανλής,, που ήξερε τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, ζητούσε επίμονα εθνική συνεννόηση. Και ο Γιώργος Παπανδρέου ζητούσε επίμονα εκλογές.

Το χρονικό όριο που έθετε ο Παπανδρέου ήταν ο Μάρτιος του 2010, δηλαδή η Προεδρική εκλογή. Προφανώς και η στάση του Καραμανλή δεν έδειχνε υπευθυνότητα, αλλά συναίσθηση της κατάστασης. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να ούτε να καταρτήσει, ουτε να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς.

Η επιμονή του Παπανδρέου για εκλογές ήταν η τέλεια απόδραση του Καραμανλή από την εξουσία.

Ο Παπανδρέου, όμως, γιατί βιάστηκε τόσο; Είπαμε γιατί είναι Εκείνη. Παρεπιπτόντως, το άδοξο τέλος εκείνης της διακυβέρνησης το ξέρουμε όλοι.

Παρεμπιπτόντως, το άδοξο τέλος εκείνης της διακυβέρνησης το ξέρουμε όλοι..

Από την ασυνάρτητη Ραχήλ Μακρή, την αντισυστημική -κατά δήλωσή της- Γιάννα Αγγελοπούλου, τους  πολυεκατομμυριούχους συνδαιτυμόνες της «Μικρής Πρωθυπουργού» ως τους αναγνώστες του indymedia και τους καταληψίες της Πρυτανείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον συνιστά μια ετερόκλητη κοινωνική συμμαχία που έχει προ πολλού προσπεράσει τον αντιμνημονιακό χυλό της προηγούμενης περιοδου.

Ούτε οι ιδέες της Αριστεράς, ούτε το σκίσιμο των Μνημονίων, ούτε οι πειστικές απαντήσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση των κακοδαιμονιών της ελληνικής κοινωνίας συνιστούν το συνδετικό κρίκο αυτού του ιδιότυπου αμαλγάματος που ακουμπά κάθε άκρο του οικονομικού τόξου της χώρας.

Αυτό που δημιούργησε όλη αυτή την συμμαχία είναι ένα και μόνο, η προοπτική της Εξουσίας.

Η προσδοκία Αυτής και ΜΟΝΟ είναι ο λόγος της στοίχισης όλου αυτού του άρματος πίσω από το σύνθημα «Πρώτη φορά Αριστερά».

Φυσικά όταν Αυτή έρθει, τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα θα δημιουργήσουν προβλήματα στη νέα κυβέρνηση και δυσπιστία στους συγκυριακούς υποστηρικτές της.

Αν μπορέσει να τους ικανοποιήσει όλους τότε θα πετύχει. Πράγμα αδύνατο.

Άρα, δυστυχώς γι αυτή, αυτή η κυβέρνηση θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Όπως και ο Τσίπρας ως πιθανός Πρωθυπουργός.

Άραγε ο ίδιος δεν έχει συναίσθηση όλων αυτών; Απόλυτη. Τον προβληματίζουν όλα αυτά; Σίγουρα.

Δεν βλέπει ότι η στρατηγική του είναι ταυτόσημη με του Παπανδρέου το 2009; Το βλέπει. Άλλωστε, ξέρει καλύτερα από όλους ότι δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση.

Θα του πουν ότι αυτοί τον πίστεψαν και δεν ήξεραν. Ότι  τους κορόιδεψε, ότι τους παραπλάνησε.

Ότι τους γέμισε με ψεύτικες υποσχέσεις και κίβδηλες ελπίδες.

Όπως ξέρει και τη συνέχεια: θα τον λοιδορήσουν, θα τον φτύσουν, θα τον αποκαθηλώσουν.

Με πιο πολύ πάθος από όσο τον αποθέωναν.

Άλλωστε, η πτώση πάντα είναι πιο θορυβώδης από την άνοδο. Τρέφει τους εχθρούς σου, πολύ περισσότερο από ό,τι η άνοδός σου, τους φίλους σου.

Αυτός, όμως, έχει πια πάρει τις αποφάσεις του. Θέλει να ζήσει εκεινές τις στιγμές που θα του φωνάξουν…

… «Νάτος, νάτος, ο Πρωθυπουργός!».

Ξαναγυρίζοντας. λοιπόν. στο αρχικό ερώτημα.

Είναι ηλίθιος να βιάζεται τόσο πολύ να καταρρεύσει;

Προφανώς και όχι. Απλά είναι πάντα Εκείνη. Είναι πέρα και πάνω από όλα Εκείνη. 
Είναι η Εξουσία ηλίθιε..!

Πέννυ Δαλαμπούρα

Aixmi.gr