Ψωμί, ελιά και τεμπελιά...

Είδαμε και πάθαμε, (εδώ και έναν αιώνα) να ξεμπλέξουμε με το «Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά...». Κάνουμε αμάν να ξεμπερδέψουμε με το «ψωμί - παιδεία - ελευθέρια». Αλλά να το πετιέται... το καινούργιο   «Ψωμί, ελιά (η φαγώσιμη) και τεμπελιά...». Εκεί παραπέμπει ο «αγώνας ενάντια στη σκλαβιά της Κυριακής». Κατά τα άλλα δεν είμαστε καθόλου βαθιά Βαλκάνια. Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα με διεθνές τουριστικό ενδιαφέρον...

Ήταν να λυπάσαι για το πόσο καθυστερημένη και πόσο βαθιά Βαλκανική είναι η χώρα μας βλέποντας τι επικρατούσε την Κυριακή το πρωί στην Ερμού μαζί με τις εικόνες που αναμεταδόθηκαν από την Θεσσαλονίκη για τον κομματικά οργανωμένο «...αγώνα ενάντια στη σκλαβιά της Κυριακής». 

Ανάμεσα στους πάρα πολλούς που κατέβηκαν να ψωνίσουν στα ανοικτά μαγαζιά, ντουντούκες και συνθήματα (το διάβασα σε πανό) «Οι παππούδες μας κέρδισαν με αίμα την αργία της Κυριακής...» από ινστρούχτορες που έχουν στο μυαλό τους μόνο το κομματικό συμφέρον. 

Τώρα για ποιους παππούδες μιλάνε και ποιο αίμα χύθηκε για την αργία της Κυριακής όταν, πάνω από μισό αιώνα, συνδικαλιστές χρίζονται μόνο οι κομματικοί είναι ένα ερώτημα.

Αν όμως εμείς θέλουμε να δούμε την αλήθεια των εγγονιών των παππούδων θα πρέπει πριν από κάθε «αγώνα» (που κατευθύνει η εκάστοτε αντιπολίτευση αφού την συμφέρει να είναι τα πάντα μπάχαλο) να κοιτάξουμε κατάματα τους 30 άνεργους σε κάθε 100 προσφερόμενους για εργασία και να τους απαντήσουμε αν βλέπουν με χαρά και ικανοποίηση τον «αγώνα» να μην δουλέψουν και αυτοί που συμφωνούν να δουλεύουν τις Κυριακές, βάζοντας βεβαίως τους όρους τους. 

Να ρωτήσουμε να μας πουν οι περίπου 400.000 εμποροϋπάλληλοι αν συμφωνούν να τους εκπροσωπούν κομματικές παρέες που θεωρούν ότι είναι συνδικαλιστές. 

Να ρωτήσουμε τους άνεργους που πιστεύουν ότι θα δουλέψουν όταν η κυβέρνηση κλείνει τις βιομηχανίες με υπερφορολόγηση, γραφειοκρατία και με ενεργειακό κόστος υψηλότερο κατά 30% της Ευρώπης.

Που περιμένουν να δουλέψουν όταν η κυβέρνηση «σωτηρίας» που ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξεκινήσει κυνηγώντας τα ξυπνοπούλια επενδυτές, ενώ η αριστερή πλατφόρμα της θα κρατικοποιήσει ό,τι σήμερα θεωρείται κέρδος για το κράτος. 

Ποιοι περιμένουν να τους δώσουν δουλειά όταν αυτό που μένει στον τόπο είναι τα εμπορικά και οι τουριστικές υπηρεσίες μιας και η οικονομία θα ζει «Περιμένοντας τους τουρίστες...» τους οποίους θα υποδέχεται με κλειστά μαγαζιά.

Μας αρκούν λοιπόν τα βαθιά μας Βαλκάνια αφού δεν αντέχουμε την Ευρώπη του καπιταλισμού. 

Και ας αφήσουμε τα δακρύβρεκτα για τους παππούδες και το αίμα που έδωσαν για τις Κυριακές. 

Εκτός αν το «συνδικαλιστικό κίνημα» εγχώριων κομματικών εργατοπατέρων το μπερδεύουμε με το αμερικάνικο και το γαλλικό εργατικό κίνημα που είχε πραγματικούς συνδικαλιστές και αγωνιστές οι οποίοι έδωσαν όντως και αίμα για τα δικαιώματα στην εργασία. 

Εμείς τι σχέση μπορούμε να έχουμε με εργατικά κινήματα και διεκδικήσεις όταν όλα βολεύονται με την κομματική συνδικαλιστική συνταγή που πέρασε από το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ στην Ν.Δ. και τώρα ο αγανακτισμένος κοσμάκης (της αποτυχίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) την παραδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Αλλά όπως αριστουργηματικά (κατά την άποψή μου) ανέλυσε (γενικά για το οικονομικά μας πρόβλημα),ο περιεκτικότατος σχολιαστής Kolmogorov. 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αν διέθετε πραγματική λύση για το ελληνικό πρόβλημα ή αν ήταν αληθινό (και όχι ντεμέκ) αγωνιστικό αριστερό κόμμα, θα ήταν κυβέρνηση εδώ και αρκετούς μήνες. Εντούτοις, το κόμμα αυτό σήμερα έχει φτάσει να εκπροσωπεί (σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα) εκείνο το κομμάτι της χαϊδεμένης κοινωνίας, που μετουσίωσε την κουτοπονηριά της σε ανέσεις και καλοπέραση εις βάρος του συνόλου. Τα μεγάλα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν το μέγεθος αυτής της σκιώδους κοινωνικής κάστας. Αυτό είναι που δηλώνει δυνατά και προς πάντες ότι οι κομπραδόροι και οι σύγχρονοι "προεστοί" είναι αυτοί που κυβερνούν και θα συνεχίσουν να κυβερνούν σε αυτό τον τόπο. Με όποιο κόστος.

Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ο λεγόμενος κεντροαστικός πόλος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για τη χώρα θα ήταν να έχει ήδη δώσει προ πολλού την εξουσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί το πελατειακό κράτος που καθιέρωσαν οι πολιτικοί του βολέματος θα έπρεπε να καταστραφεί το νωρίτερο και με τον πιο ηχηρό τρόπο. Δεύτερον, γιατί θα δινόταν (επιτέλους!) η καρέκλα στον Τσίπρα, ώστε να αποδείξει με τη σειρά του ότι μόνο με την επίφαση του νέου και τη δημαγωγία δεν μπορείς να κυβερνήσεις είτε αποτελεσματικά είτε για πολύ.

Εντούτοις, οι μεν ως επαγγελματίες πολιτικοί γαντζώθηκαν στην καρέκλα συνεχίζοντας το χαΐδεμα των πελατών τους σαν τελευταίο αποκούμπι (οι οποίοι φυσικά και θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσουν τη μάσα), οι δε απλά μαζεύουν τα ώριμα μήλα που πέφτουν από το δέντρο. Τους πραγματικούς ηγέτες να μην τους περιμένει κανείς. Κι αυτό διότι η αλήθεια τους θα ήταν αποκρουστική για έναν λαό που ζει για το μπαξίσι και το βόλεμα.

Του Γιώργου Κράλογλου

Capital