Πολτοποίηση "κοινής λογικής" στη σοσιαλιστική μηχανή του κιμά

Οταν ένας κλέφτης εισβάλει στο σπίτι μας, έχουμε κάθε ηθικό δικαίωμα να μην του φανερώσουμε τα σημεία όπου ίσως διατηρούμε πολύτιμα αντικείμενα. Ανάλογα, το ίδιο ηθικό δικαίωμα διατηρούμε απέναντι στο κράτος, όταν αυτό επιδιώκει πέρα από κάθε λογική να επιτεθεί στα εισοδήματα μας. Με αυτό φυσικά, δεν θέλουμε να υποκινήσουμε μια γενικευμένη ανυπακοή απέναντι στους θεσμούς. Διατηρούμε όμως την ηθική αξιολόγηση ως ατομικό δικαίωμα, στοχεύοντας στον έλεγχο της κρατικής αυθαιρεσίας."

Με αυτά τα λόγια και πολλά ανάλογα, ο Murray Rothbard επιχειρηματολογεί στο βιβλίο του "The ethics of liberty" (1988), επιδιώκοντας να αφυπνίσει το σύγχρονο δυτικό πληθυσμό, απέναντι στην εντεινόμενη κρατική επιδρομή κατά της  ελευθερίας. 

Ανάλογα επιχειρήματα θα βρούμε και σε γραπτά του Friedrich A. Hayek: "Οι έκτακτες καταστάσεις, ήταν πάντα η αφορμή για την καταπάτηση κάθε ατομικής ελευθερίας από το κράτος".

Ο Ludwig Mises έθεσε σε νέες βάσεις τον προβληματισμό γύρω από τις οικονομικές κρίσεις: "Όλα τα προβλήματα των απότομων εκρήξεων ανάπτυξης και των υφέσεων που τις ακολουθούν, θα είχαν αποφευχθεί, αν οι τράπεζες δεν είχαν εξαιρεθεί από το νομικό πλαίσιο, το οποίο διέπει κάθε άλλη ιδιωτική επιχείρηση".  (omnipotent government - 1944)

Η Ελληνική κυβέρνηση, σε ένα ρεσιτάλ  υποκρισίας, ανακάλυψε (ξανά)  "ηθικό κίνδυνο" να υποβόσκει στην αναμενόμενη ρύθμιση των 100 δόσεων. Δεν προκαλεί πλέον έκπληξη το θράσος της κυβέρνησης. Οι κεντρικοί σχεδιαστές, είναι ειδικοί στο να εξοργίζουν.

Τι είπε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Χρήστος Σταϊκούρας μιλώντας στη Βουλή: 

«Στόχος είναι να υπάρξει ένα πιο ελαστικό και ευέλικτο σχήμα, το οποίο να βοηθά ουσιαστικά όσους πραγματικά αδυνατούν να τηρήσουν έγκαιρα τις υποχρεώσεις τους, καλύπτοντας το 99,7% των οφειλετών. Αυτό θα επιτρέψει να επικεντρωθούν οι έλεγχοι σε όσους δεν ενταχθούν και συστηματικά δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, αν και διαθέτουν επαρκή ρευστότητα και περιουσία. Γι΄ αυτούς, οι έλεγχοι θα είναι εντατικοί και θα περιορίσουν τον «ηθικό κίνδυνο», τη μεγαλύτερη απειλή για τέτοιου είδους ευνοϊκές ρυθμίσεις».

Πολύ όμορφα και συγκινητικά ακούγονται αυτά. Προέρχονται όμως από ανθρώπους οι οποίοι έχουν ποδοπατήσει την ηθική και έχουν πολτοποιήσει τη λογική. Είναι κωμικοτραγικό να μιλά για ηθικό κίνδυνο ο κύριος Σταϊκούρας. Οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται και κουνά το δάχτυλο της ηθικής, καλούνται να είναι συνεπή αλεσμένα σφάγια στη σοσιαλιστική μηχανή του κιμά.  Μέχρι τον Ιανουάριο αυτός ο κιμάς θα ταΐσει χιλιάδες πενηντάρηδες συνταξιούχους, πεινασμένους απόμαχους της βιο(κραι)πάλης του "δημοσίου". Οι άνθρωποι πρέπει να πάρουν τα εφάπαξ τους.

Η λογική πίσω από το σκεπτικό του ΥΠΟΙΚ, υποδηλώνει πως το πρόβλημα του Έλληνα ιδιοκτήτη, επαγγελματία, αυτοαπασχολούμενου, ιδιωτικού υπαλλήλου, είναι μόνο αυτό των ληξιπρόθεσμων και μέρος των τρεχόντων οφειλών. Σύντομα θα εμφανιστούν μπροστά μας τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ σε λιγότερο από 9 μήνες θα ξεκινήσει ο νέος κύκλος αίματος των εκκαθαριστικών. Για τους ασφαλισμένους του ΟΑΕΕ και του ΙΚΑ, οι μηνιαίες πανάκριβες εισφορές θα εξακολουθήσουν να "τρέχουν".  Μειώθηκε κάποιος σοβαρός φόρος πέραν του ελάχιστου του πετρελαίου; Μειώθηκαν οι εισφορές σε ΙΚΑ και ΤΕΒΕ; Επανήλθε το αφορολόγητο όριο; Καταργήθηκε το τέλος επιτηδεύματος; Καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ; Καταργήθηκαν τα τεκμήρια; Σταμάτησε να θεωρείται πλούσιος ο ιδιοκτήτης ενός Ι.Χ. 1400 c.c.; Καταργήθηκε η εισφορά αλληλεγγύης;

Προφανώς και η απάντηση είναι ΟΧΙ. Άρα τι συνέβη και μας κουνάνε το ηθικό δάχτυλο οι φωστήρες του ΥΠΟΙΚ; Το μόνο που μπορεί να έχει συμβεί  είναι πως ήρθε η ανάπτυξη.

Ας σοβαρευτούμε καλύτερα. Για τους ανθρώπους που έχουν απλά μια στοιχειώδη επαφή με την οικονομία της αγοράς, όλα τα προαναφερθέντα είναι απλά εξοργιστικά.  Όποιος αδυνατεί να ανταποκριθεί στα τρέχοντα, μετά από δύο μήνες θα χάνει τη ρύθμιση. Και τα τρέχοντα, δεν σταματάνε ποτέ, σε μια χώρα της οποίας το κράτος και μεγάλη μερίδα παραπλανημένων ανθρώπων, θεωρούν την φορολογία ως αναπτυξιακό μέτρο.

Ας δούμε ένα ενδεικτικό παράδειγμα της πλάνης και της κρατικοδίαιτης  αντίληψης εκφρασμένης μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ

Γνωστή παρουσιάστρια  πρωινής ενημερωτικής ζώνης , ηρωίδα των "ρεαλιστών" της πολιτικής σταθερότητας (sic) τόλμησε ευθαρσώς να προτείνει δημόσια στην εκπομπή της το εξής: Να απαλλοτριώσει το κράτος τα ακίνητα όσων αδυνατούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ και να τα πουλήσει σε ξένους. Προσέξτε, πέρα από ατομικά και συλλογικά συμφέροντα.

Όσοι  δεν δανείστηκαν από τράπεζες και διατηρούν ακίνητα, πρέπει να χάσουν την περιουσία τους. Διότι όσοι δανείστηκαν από τράπεζες (από κρατικά παραμάγαζα δηλαδή) είναι κατά κάποιον τρόπο οι ήρωες της κρίσης και πρέπει να προστατευτούν. Αυτή είναι η κατάληξη των Κεϋνσιανών πρακτικών της καταδίκης των αποταμιευτών.

Οι Αυστριακοί οικονομολόγοι, ανέκαθεν επισημαίνουν την καταστροφική πρακτική της διάσωσης μη βιώσιμων επενδύσεων, οι οποίες προκλήθηκαν από πιστωτικές επεκτάσεις. Η διατήρηση μιας φούσκας με χρηματοδότηση από την δεξαμενή πλούτου, είναι προσφιλής στους πολιτικούς, διότι γίνονται αρεστοί παριστάνοντας τους προστάτες. Όσο δεν επιτρέπεται να γίνει εκκαθάριση των "κακών" επενδύσεων, με το πρόσχημα της προστασίας από τις τράπεζες (οι οποίες είναι κρατικά μαγαζιά), τόσο αυτές (οι επενδύσεις και οι τράπεζες) χρηματοδοτούνται μέσω της φορολογίας. Τα προγράμματα αγοράς ABS από την ΕΚΤ, είναι ακριβώς η διαιώνιση και διατήρηση στη ζωή μη βιώσιμων - ζόμπι επενδύσεων και άλλων δομών (κυρίως κρατικών αντιπαραγωγικών), με τα χρήματα των φορολογούμενων.  Ας αλλάξουν πλευρό, όσοι θεωρούν πως αυτά τα προγράμματα απευθύνονται στην ανάπτυξη.

Διανοητές όπως ο Rothbard και οι υπόλοιποι  είναι σήμερα μια δικαίωση και ένας "οδηγός" εκλογικευμένης δράσης-αντίδρασης. 

Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, το κράτος γελά

Η αβεβαιότητα για το μέλλον ήταν πάντα εδώ και τελικά είναι όντως συναρπαστική. Είναι  κινητήριος δύναμη εσωτερικών παραγωγικών δυνάμεων. Το κράτος, προσπαθώντας επί δεκαετίες να "εξασφαλίσει" ένα μέλλον το οποίο μόνο ένας γλυκανάλατος σοσιαλιστής  θα επιθυμούσε (κοινωνική ασφάλεια, σύνταξη, μια θέση στο δημόσιο, εξασφαλισμένη ξενέρωτη δουλειά για όλους, εγγυημένα εξοφλημένα με τα λεφτά των άλλων δάνεια από τράπεζες κλπ κλπ), τελικά δεν μπορεί να αποφύγει το μοιραίο.

Αποτυγχάνει ο κεντρικός σχεδιασμός, διότι δεν δύναται να συνειδητοποιήσει πως το απρόβλεπτο και η "έλλειψη" πόρων, είναι ακριβώς η αιώνια "τάξη" που εγγυάται την ανάδειξη της παραγωγικής ικανότητας. Την ανθρώπινη εκλογικευμένη δράση, όπως την περιέγραψε ο Ludwig Mises.

Το κράτος θα χάσει. Γιατί, πέρα από άδικο, είναι πλέον παρανοϊκό. Ανήκει στο περιβόητο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Νομίζει πως έχει "εξαπατήσει" το χρόνο. Επειδή όμως, ο χρόνος δεν εξαπατάται, έρχεται κάποτε η στιγμή του πληρώματος του. Όσοι εμπιστεύτηκαν το κράτος τα τελευταία 40 χρόνια, θα έρθουν αναπόφευκτα αντιμέτωποι με τις ευθύνες και τις συνέπειες των πράξεών τους.

Ευθύμης Μαραμής

Capital