Τέλος της λογικής

Η πρώτη επίπτωση της βαριάς φορολογίας έγινε αισθητή πάνω στο εισόδημα από εργασία, κυρίως στους μισθωτούς, οι οποίοι είδαν τον πραγματικό μισθό να μειώνεται έως και 40% μέσα σε μία τετραετία – εφόσον υπάρχει εργασία. 

Ήταν η αναμενόμενη επίπτωση της εσωτερικής υποτίμησης, η οποία, ωστόσο, δεν συνοδεύτηκε από ανάλογη μείωση των τιμών βασικών ειδών και υπηρεσιών. Η αιφνίδια και πολλαπλάσια φορολόγηση ανάγκασε πολλούς Έλληνες να ξοδέψουν τις αποταμιεύσεις τους για να ανταποκριθούν. 

Αλλά ακόμη και αυτή η ταχύρρυθμη εξασθένηση θα μπορούσε ίσως να απορροφηθεί από τη μικροαστική τάξη, στο μέτρο που θα παρέμενε εντός εργασίας και θα είχε εξασφαλισμένη κατοικία. Το δεύτερο πλήγμα, όμως, αφορούσε ακριβώς την κατοικία, κατ’ αρχάς υπό τη μορφή του έκτακτου τέλους στους λογαριασμούς ΔΕΗ και τώρα υπό τη μορφή του ΕΝΦΙΑ, ενός γενικευμένου μη κλιμακωτού φόρου για όλη την ακίνητη περιουσία, περιλαμβανομένης της πρώτης κατοικίας. 

Η κυβέρνηση αναγνώρισε τις ασυμμετρίες και τις αδικίες του συγκεκριμένου φόρου και προτείνει κάποιες μειώσεις για ειδικές κατηγορίες πληθυσμού: ολική απαλλαγή για τρίτεκνους, πολύτεκνους, ανάπηρους, μείον 50% για αδύναμους, μείον 20% για κενά μη ηλεκτροδοτούμενα ακίνητα.  

Φευ! Πολύτεκνοι και ανάπηροι δεν απαλλάσσονται, εφόσον το εισόδημα υπερβαίνει τις 12.000 ευρώ και τα ακίνητα υπερβαίνουν τα 150 τ.μ. Δηλαδή, το κράτος εκτιμά ότι ένας ανάπηρος άνω του 80% ή μια εξαμελής οικογένεια ζει αξιοπρεπώς με χίλια ευρώ τον μήνα: πληρώνει ηλεκτρικό - νερό - θέρμανση - τηλέφωνο, τροφή, ένδυση, έξοδα παιδιών, φάρμακα, ιατρική βοήθεια. 

Άρα μπορεί να πληρώσει και 500-1.000 ευρώ φόρο για την κατοικία και ένα πατρογονικό στο χωριό. Εξάλλου, επιδόματα ανεργίας ή πολυτέκνων, αποζημιώσεις απολυμένων, συντάξεις αναπήρων, ενώ απαλλάσσονται φόρου, υπολογίζονται ως εισόδημα και δεν επιτρέπουν απαλλαγή ή μείωση του ΕΝΦΙΑ. Το κράτος εκλαμβάνει το επίδομα στον αδύναμο ως ένδειξη πλούτου προς φορολόγηση. Τέλος της λογικής, τέλος της ανθρωπιάς.

ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ