Μιλάνε
πολλοί για τις σημερινές δυσκολίες. Όντως, υπάρχουν δυσκολίες και δη μεγάλες.
Για να δούμε όμως πώς ήταν η κατάσταση πριν από ακριβώς 40 χρόνια, όταν κάποιοι
προσπαθούσαν να επαναφέρουν τη χώρα στο δρόμο της ομαλότητας, εν μέσω των
εθνικών προβλημάτων που συσσώρευσαν ο επταετής σφετερισμός της εξουσίας από τη
χούντα των προδοτών και οι τυχοδιωκτισμοί των τελευταίων στην Κύπρο.
Στη διάρκεια
του δεύτερου ημίσεως λοιπόν του 1974, αποκαταστάθηκε στη χώρα μας η Δημοκρατία
και ιδρύθηκε η Νέα Δημοκρατία, η οποία φέτος εορτάζει τα 40 χρόνια της. Το
όνομα του -τότε νέου- κόμματος, μιλούσε από μόνο του. Η χώρα μας είχε ανάγκη
από ένα νέο ξεκίνημα. Την εποχή εκείνη «σφράγισε» με την παρουσία του ο
Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο ιδρυτής της ΝΔ, ο οποίος ανέλαβε να
επαναφέρει τη χώρα στην οδό της ομαλότητας, αποκαλώντας «αμαρτωλό παρελθόν» από
τη Θεσσαλονίκη, την σκοτεινή περίοδο της χούντας. Οι συνθήκες ήταν πολύ
δύσκολες. Φίλοι από τη συμπρωτεύουσα που συνάντησα πρόσφατα στη Χαλκιδική, μου
περιέγραφαν τις συνθήκες που επικρατούσαν στην πόλη το φθινόπωρο του 1974, με
ευθύνη ομάδων της άκρας αριστεράς. Οι τελευταίες, δεν κατάφεραν όμως να
δημιουργήσουν το χάος που προσδοκούσαν. Όπως έγραψε ο Γεώργιος Ράλλης στις
«πολιτικές εκμυστηρεύσεις» του (αφορούν στην περίοδο 1950-1989 -Προσκήνιο,
Αθήνα 1990) για τη νίκη της ΝΔ στις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης που
διεξήχθησαν στις 17 Νοεμβρίου 1974, «ο λαός είχε συνειδητοποιήσει ότι, αν δεν
είχε κυβέρνηση Καραμανλή, κινδύνευε να υποστεί ζημίες μεγαλύτερες από όσα είχε
τραβήξει κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Τελικά πήραμε ποσοστό 54%».
Τίποτα
λοιπόν δεν ήρθε από μόνο του. Απαιτήθηκε σκληρή δουλειά από τον Κωνσταντίνο
Καραμανλή για να επιτευχθεί η αποχουντοποίηση, να θωρακιστούν οι θεσμοί και να
μπει η χώρα στο δρόμο της ομαλότητας. Χαρακτηριστικό ήταν ότι την ώρα που
ξεκινούσε η προσπάθεια, ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωνε εμπρηστικά στο BBC (στις 23
Ιουλίου 1974) πως «η νέα νατοϊκή φρουρά εγκατεστάθη στην Ελλάδα. Πηγή της
εξουσίας της παραμένουν οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και οι ελληνικές ένοπλες
δυνάμεις που βαρύνονται σήμερα και με την εθνική προδοσία στο Κυπριακό». Λίγες
ημέρες μετά και αφού είχε συγκροτηθεί η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής κινήθηκε στην αντίθετη κατεύθυνση, τονίζοντας με δήλωσή
του πως «η ομόνοια, η σύμπνοια, η συναδέλφωσις λαού και στρατού αποτελούν
εθνικήν επιταγήν. Είναι επίσης αυτήν την ώραν εθνική επιταγή η σωφροσύνη, η
ψυχραιμία, η συνειδητοποίησις των ευθυνών. Η κυβέρνησις έχει πρώτον και
υπέρτατον χρέος να αντιμετωπίσει όλους τους εξωτερικούς κινδύνους, που
επεσωρεύθησαν από τα πρόσφατα δραματικά γεγονότα». Η υπευθυνότητα και η αίσθηση
του χρέους, απέναντι στον λαϊκισμό και την ανευθυνότητα...
Σήμερα, η
Δημοκρατία απειλείται και πάλι από λογής-λογής ακραίους, κάποιοι εκ των οποίων
έχουν το θράσος να επικαλούνται τον Εθνάρχη. Παρακολουθώντας στα μέσα μαζικής
επικοινωνίας κάποιους σε αριστερά -και όχι μόνο- κόμματα να στροβιλίζονται στη
δίνη της «αντιμνημονιακής» φρενίτιδας και να παραδίδουν ρεσιτάλ ανευθυνότητας,
ανέτρεξα και πάλι στον Κωνσταντίνο Τσάτσο και στο προαναφερόμενο βιβλίο του για
τον Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Το ότι κατόρθωσε να ανθέξη στους πειρασμούς της
εύκολης επικοινωνίας αποτελεί ένα μυστικό της δύναμής του». Αυτό καλό θα ήταν
να το λάβουν υπόψη τους όσοι σε κόμματα εκτός της ΝΔ επικαλούνται συχνά-πυκνά
τον Εθνάρχη και την πολιτική του κληρονομιά, αναζητώντας «άλλοθι» για τις
μεθοδεύσεις τους.
Νίκος Χιδίρογλου
Capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου