Επιτέλους, ένα τέλος στα «πρέπει»...

Ακούγονται πολλές φορές, παλαιότεροι, αλλά και νέοι πολιτικοί στη Βουλή, αλλά και στα κανάλια, να απευθύνονται στους πολίτες και να ρητορεύουν αναπτύσσοντας μια σειρά από «πρέπει». Ξεκινούν το λόγο τους με το «πρέπει» και τελειώνουν κατά τον ίδιο τρόπο. Εμφανίζονται, έτσι, σαν σχολιαστές των εξελίξεων, που δεν έχουν ξεκάθαρη θέση, δεν αναλαμβάνουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις και δεν καταθέτουν καμιά συγκροτημένη πρόταση, κανένα σχέδιο.

 Αοριστολογούν ακόμη και σ' αυτά που αναγνωρίζουν ως απολύτως αναγκαία και αναμασούν αυτά που οι ίδιοι καλούνται να πράξουν, αυτά που ο πολίτης απαιτεί απ' αυτούς. Αποδεικνύουν, τελικά, πως αδυνατούν να καταλάβουν ακόμη και το αυτονόητο: Οτι τα «πρέπει» βγαίνουν από την κοινωνία και απευθύνονται σε αυτούς. Οτι ο κόσμος είναι εκείνος που δικαιούται να τα αναπτύσσει στους πολιτικούς και όχι οι πολιτικοί στον κόσμο.

Είναι προφανές πως όσο υπάρχουν πολιτικοί και πολιτικές δυνάμεις που επιμένουν να αναμασούν και να απευθύνουν στους πολίτες το ένα ή το άλλο «πρέπει», άλλο τόσο τα «πρέπει» θα παραμένουν «πρέπει». Διότι πολύ απλά καταδεικνύουν έτσι μια προσπάθεια υπεκφυγής και αοριστολογίας. Αναμηρυκάζουν διαπιστώσεις, που είναι καλά γνωστές σε όλους κι απλώνουν μια ευχή στον αέρα. Αντιγράφουν πρακτικές του παρελθόντος που χρεοκόπησαν και έσυραν τη χώρα σε αδιέξοδο. Πιστοποιούν, τελικά, πως με τέτοιες αντιλήψεις, στην καλύτερη περίπτωση, ο τόπος θα χάνει μαζί τους τον καιρό του. Κι αυτό, σε δύσκολους κι αβάσταχτους καιρούς, ο κόσμος δεν το αντέχει. Σε τέτοιες, άλλωστε, εποχές ο χρόνος δεν είναι απλά και μόνο χρήμα. Για χώρες κι ανθρώπους που δεν αντέχουν άλλο, είναι ζήτημα επιβίωσης.

Οταν αλλάζουν οι καιροί, είναι ανάγκη να αλλάζουν και οι πολιτικές δυνάμεις τις πρακτικές που συνήθισαν. Οταν η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, είναι ανάγκη να ρωτούν τι μπορούν να δώσουν και όχι τι να πάρουν. Οταν ο κόσμος αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, είναι ανάγκη να αφιερώνουν χρόνο στην επίλυσή τους και όχι στην κομματική αξιοποίησή τους. Δεν προσθέτουν με αφηγήσεις και περιγραφές των καταστάσεων που ο κόσμος ξέρει καλύτερα απ' ό,τι οι ίδιοι. Ούτε με κραυγές και ψιθύρους, που δεν αποβλέπουν παρά μόνο στη δημιουργία εντυπώσεων εις βάρος των άλλων. Δεν απαντούν, έτσι, στους πολίτες που ζητούν συγκεκριμένες προτάσεις, πειστικές δεσμεύσεις και ρεαλιστικά, αλλά ελπιδοφόρα προγράμματα. Και βέβαια δεν ανταποκρίνονται στο χρέος τους, κατηγορώντας τους άλλους πως δεν ανταποκρίνονται στο δικό τους.

Στους δύσκολους σημερινούς καιρούς χρειάζεται, όσο ποτέ στο παρελθόν, να μην περιορίζονται οι πολιτικοί σε διαπιστώσεις, αλλά να προχωρούν στο «διά ταύτα». Να μην εξαντλούνται σε κρίσεις και επικρίσεις, αλλά να καταθέτουν προτάσεις για στέρεες λύσεις. Να μην αναμασούν διακηρύξεις για το ευκταίο, αλλά να προσδιορίζουν τον τρόπο, το χρόνο και τα μέσα που μπορούν να το κάνουν εφικτό. Να λένε τι ακριβώς σχεδιάζουν, με ποιους θα το κάνουν και πώς θα το κάνουν. Να μη θεωρητικολογούν αόριστα, αλλά να ανταποκρίνονται στην «εποχή του συγκεκριμένου». Και βέβαια να αναλαμβάνουν το κόστος συγκροτημένων προτάσεων, ανατροπών και ρήξεων, με τα στραβά και τ' ανάποδα που καθηλώνουν τον τόπο. Διότι λύσεις χωρίς κόστος δεν υπάρχουν. Και όποιος υποστηρίζει ή αφήνει να εννοηθεί το αντίθετο, πάλι στο «πρέπει» θα γυρίσει και εκεί θα μείνει.

Στο κάτω κάτω, λοιπόν, της γραφής, ο τόπος έχει ανάγκη και ο κόσμος απαιτεί από τους πολιτικούς κάτι πολύ απλό. Να συνειδητοποιήσουν ότι είμαστε στην εποχή του συγκεκριμένου. Αντί να περιορίζονται σε καταγγελίες, αοριστολογίες, ευχές και «πρέπει», να ακούσουν επιτέλους τον Οδυσσέα Ελύτη που προστάζει: «Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι».

Ανδρέας Αθανασίου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ