Οι κομματοτσοπάνηδες έμειναν χωρίς ποίμνια...

Πέρασε απαρατήρητο και κυρίως ασχολίαστο. Στην απεργία που κήρυξε η ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου, απήργησε μόνον το 8,49% των «θιγομένων» υπαλλήλων. Η απεργία στρεφόταν, κυρίως, κατά της επαναξιολόγησης και των «ομαδικών απολύσεων». Πρόκειται για δύο καυτά, υποτίθεται, θέματα, στα οποία αντιτίθενται σφόδρα οι δημόσιοι υπάλληλοι.
 
Ωστόσο στο σύνολο των 65.502 υπαλλήλων, που αφορούσε η κινητοποίηση, απήργησαν μόνον οι 5.564, που αποτελούν το προαναφερθέν ποσοστό. Τα στοιχεία είναι του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και δεν αμφισβητήθηκαν. Αλήθεια, πού οφείλεται αυτή η αποτυχία;

Στην κατατρομοκράτηση των εργαζομένων, μάλλον όχι. Πρώτον, διότι τα δύο αίτια της απεργίας υποτίθεται ότι αφορούν ζωτικά θέματα της εργασιακής τους ύπαρξης. Και δεύτερον, διότι είχαν την πολιτική κάλυψη σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Ενδεχομένως, λοιπόν, η αποτυχία πρέπει να αποδοθεί σε άλλους παράγοντες. Ολοένα γίνεται και περισσότερο αντιληπτό ότι μεγάλη μερίδα των πολιτών αρχίζει να συνειδητοποιεί τη μονοδρομική αντιμετώπιση της κρίσης. Παρά τα αδικαιολόγητα σφάλματα της κυβέρνησης και την περί του αντιθέτου λαλούσα αντιπολίτευση.

Ο δεύτερος παράγων της αποτυχίας είναι εμφανέστερος και ίσως ισχυρότερος. Πρόκειται για τη σχεδόν καθολική απαξίωση των κομματοσυνδικαλιστών και την αποδοκιμασία τους εκ μέρους των εργαζομένων. Στα παρεμφερή, με τα αίτια της απεργίας, θέματα που συζητά ο υπουργός Εργασίας με την τρόικα, ο κ. Γ. Βρούτσης βρήκε αναπάντεχο σύμμαχο τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας. Ο ILO γνωμάτευσε πως στη χώρα μας δεν απαιτούνται αλλαγές στο θέμα των ομαδικών απολύσεων και στα ισχύοντα για τις απεργίες, όπως ζητεί η τρόικα. Παντελώς ακάλυπτο, όμως, παραμένει ένα τρίτο θέμα, που αφορά στα ανήκουστα, παγκοσμίως, προνόμια των συνδικαλιστών, ιδίως στον δημόσιο τομέα, με επίκεντρο τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες. Η υπερπροστασία των συνδικαλιστών με τον ν. 1264 του 1982, μεταξύ των άλλων υλικών προνομίων, τους εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο για: Εξαπάτηση με ψευδή πιστοποιητικά, για πρόσληψη ή προς απαίτηση υψηλότερων αποδοχών. Αποδοχή προμηθειών από τρίτους. Εξύβριση ή πρόκληση σωματικών βλαβών στον εργοδότη. Αρνηση εκτέλεσης της εργασίας, για την οποία είχε προσληφθεί ή αδικαιολόγητης απουσίας για πάνω από επτά ημέρες. Συμμετοχή σε απεργία, που έχει κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική, κ.λπ., κ.λπ.

Ιδού, λοιπόν, το μοναδικό κίνητρο, για απεργιακούς αγώνες, των κομματοκρατούμενων διοικήσεων της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. Δηλαδή, των δύο «τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων», που ως αποστολή είχαν την προάσπιση και την προαγωγή των εργατικών συμφερόντων. Γιατί να τους ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι; Η συμπεριφορά τους, επί τουλάχιστον τρεις 10ετίες, έχει αποκαλυφθεί και καταδικασθεί από την κοινή γνώμη. Οι εργαζόμενοι, αντί να τους ακολουθούν σε πορείες, θα προτιμούσαν να τους διαπομπεύσουν. Και το μέγα ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί εξακολουθούν όχι μόνον να τους ανέχονται, αλλά και να τους υποθάλπουν τα πολιτικά μας κόμματα. Τι σχέση έχουν οι ηθικά καταδικαστέοι και κοινωνικά απόβλητοι κομματοσυνδικαλιστές με τα όσα ευαγγελίζονται οι σήμερον πολιτικοί μας ταγοί· για την εξυγίανση της πολιτικής μας ζωής και έμπρακτη καταδίκη του «αμαρτωλού παρελθόντος», που έχει προκαλέσει και τη δική τους ανυποληψία; (Προσωπικά φοβάμαι ότι τα ερωτήματα αυτά δεν θα απαντηθούν, ούτε με την έκβαση των επόμενων εκλογών)...

Στάμος Ζούλας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ