Λιποτάκτες της ευθύνης

 

Εμεινα να βλέπω ένα από τα φανάρια της Βουλιαγμένης να πρασινίζει και να κοκκινίζει τρεις-τέσσερις φορές πριν περάσω απέναντι. Για να έχω ένα μεγαλούτσικο στατιστικό δείγμα. Απόγευμα, γύρω στις έξι. Δεν πρόσεχα για ζώνη. Μόνο για κινητό. Και πρέπει κάτι σπουδαίο να ’χε συμβεί την ώρα εκείνη, που έπρεπε να μεταδοθεί ταχύτατα. Το λέω επειδή ο ένας στους δύο οδηγούς, άντρας ή γυναίκα, κρατούσε το κινητό με το αριστερό και οδηγούσε, μάλλον γρήγορα, με το δεξί του στο τιμόνι. Προλάβαινα να δω πως ήταν βυθισμένοι στο τηλεφώνημα, απορροφημένοι.
Σαν να συζητούσαν από ώρα, από τη Γλυφάδα ή τη Βουλιαγμένη. Σαν να είχαν πέσει σε ζήτημα σοβαρότατο, που έπρεπε να το λύσουν οπωσδήποτε καθ’ οδόν.

Πόσο είναι το πρόστιμο για τη χρήση κινητού εν ώρα οδήγησης δεν ενδιαφέρει. Κανένα πρόστιμο δεν θα μας κάνει ποτέ καλύτερους ανθρώπους. Γιατί, έτσι απλοϊκά, αυτό σημαίνει να γίνουμε καλύτεροι, φρονιμότεροι οδηγοί: να γίνουμε καλύτεροι, φρονιμότεροι άνθρωποι. Να υπολογίζουμε ότι γύρω μας, ενόσω κινούμαστε, κινούνται και άλλοι. Αυτοί οι άλλοι οφείλουν, οδηγώντας, να μας προστατεύουν. Συνεχώς. Γιατί κι εμείς οφείλουμε οδηγώντας να τους προστατεύουμε. Συνεχώς. Μια στιγμή να μας κλέψει το μυαλό το κουβεντολόι στο κινητό, πράγμα πιθανότατο, νάτη «η κακιά η ώρα». Η οποία δεν έρχεται μόνη της. Δεν είναι αυτοφυής. Ολόκληρη κουστωδία τη συνοδεύει. Η μαγκιά μας πρώτη. Αν μας χαρακτηρίζει στην υπόλοιπη ζωή μας, θα μας χαρακτηρίζει βέβαια και όταν οδηγούμε. Επιδεινωμένη. Ο ναρκισσισμός μας. Η σιγουριά πως εμείς είμαστε οι καλύτεροι τιμονιέρηδες κι όλοι οι υπόλοιποι «το πήραν νύχτα». Οι υπόλοιποι βέβαια πιστεύουν για την αφεντιά μας το ίδιο ακριβώς: ότι «το πήραμε νύχτα». Και, μεταξύ μας, μπορεί να ισχύει. Αν πεις να φερθείς σαν νομοταγής πολίτης, να μη δώσεις φακελάκι, το «σύστημα» θα σε τιμωρήσει. Θα σε λιώσει σε εξετάσεις και παράβολα. Ώσπου να ενδώσεις. Καθόλου περίεργο δεν θα μας φαινόταν αν μαθαίναμε ότι και αρκετοί απ’ όσους πέρασαν από το υπουργείο Συγκοινωνιών ή Μεταφορών, ως υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί, πήραν νύχτα το δίπλωμά τους και με «λάδωμα».

Ούτε στην Εγνατία ήρθε μόνη της η κακιά ώρα, σταλμένη από κάποια μνησίκακη θεότητα, από αυτές που επινοούμε για να αυτοαπαλλασσόμαστε. Της άνοιξαν τον δρόμο όσοι πριν από την τραγωδία αμέλησαν και έπειτα από αυτήν κάνουν ό,τι κάνουμε σχεδόν πάντοτε σχεδόν όλοι: μετακυλύουμε· μεταθέτουμε· αρνιόμαστε. Τις ευθύνες μας, τι άλλο. Ο οδηγός τα φορτώνει στα σπασμένα φρένα. Τροχαία, ανάδοχος εταιρεία, εργολάβος, υπεργολάβος, όσοι εμπλέκονται λίγο ή πολύ, αλληλοκατηγορούνται: «Δεν πιστεύαμε... πού να το φανταστούμε... εμείς πάντως.. ενώ οι άλλοι....». Η στάση τους αυτή, στάση λιποτακτών της ευθύνης, συν ο οδηγικός μας τσαμπουκάς, εξηγούν γιατί θ’ αργήσουμε πολύ, αυτοκαταστροφικά πολύ, να χάσουμε τα θλιβερά πανευρωπαϊκά πρωτεία στον τροχαίο όλεθρο.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ