Μάθαμε κάτι;

Σπάνια οι ειδήσεις βγαίνουν μέσα από τη Βουλή. Εκεί, απλώς, επιβεβαιώνονται. Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι προς υπογράμμιση από το πληκτικό τριήμερο, είναι το ύφος του Αλέξη Τσίπρα. Όχι μόνο το στιλιστικό, με την ενδιαφέρουσα κόμμωση, αλλά εκείνο με το οποίο επένδυσε την εκφορά του λόγου του. Ο Τσίπρας ήταν... εκνευριστικά ήπιος, μπαίνοντας πια μέχρι τον λαιμό στα νερά του μεσαίου χώρου. 

Και έμεινε έτσι ακόμα και όταν έβγαλε δύο-τρία «τερατάκια» από το στόμα του. Ουσιαστικά έφτασε κοντά στο τέρμα μίας διαδρομής που ξεκίνησε με υψωμένη γροθιά και καταλήγει με το χέρι προτεταμένο για χειραψία. Είναι μία ασυνέπεια που δεν μπορούσε να αποφύγει. Απλώς εκδηλώθηκε τόσο γρήγορα που, ξενίζει, δείχνει άγαρμπη, μερικές φορές ως και αστεία.

Όμως και ο Σαμαράς πήγε πιο πέρα από τον εαυτό του. Η οξύτητά του ξέφυγε σε ορισμένες περιπτώσεις από τα όρια της αστικής ευγένειας με την οποία οφείλει, υποτίθεται, να οριοθετεί τον λόγο και τη συμπεριφορά του. Ο πρωθυπουργός πάτησε στις παρυφές της αγένειας, ίσως και αρκετά πιο μέσα. Η δε αναφορά του στον Γιάννη Πρετεντέρη («τρομοκρατείτε δημοσιογράφους») και στον Άδωνι Γεωργιάδη («βάζετε εμπάργκο σε ανθρώπους») έριξε το επίπεδο στα όρια τηλεοπτικού πάνελ.

Τι μάθαμε, λοιπόν, από τη συζήτηση; Τίποτα δεν μάθαμε. Μόνο θυμηθήκαμε ότι κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Η κυβέρνηση πήρε πολιτικό χρόνο και ελπίζει ότι μέχρι τον Φεβρουάριο η εικόνα της χώρας και η ατζέντα της Βουλής θα έχουν αλλάξει. Η αντιπολίτευση πήρε και αυτή τον χρόνο της, προσδοκώντας μεγαλύτερη φθορά για την κυβέρνηση υπό την αρχή του ώριμου φρούτου. Όλοι οι άλλοι, καταψήφισαν εκ του ασφαλούς εις βάρος... της έδρας τους, γνωρίζοντας ότι η αβεβαιότητα μετατέθηκε στην αρχή της Άνοιξης. Κάπως έτσι, το «παρών» του Ψαριανού και της Μάρκου έχει, για παράδειγμα, μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το «όχι» των υπολοίπων ανεξαρτήτων.

Εσείς, πώς τα είδατε όλα αυτά;

Κώστας Γιαννακίδης

Protagon