Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η πολιτική αβεβαιότητα.

Ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και εκκολαπτόμενος πρωθυπουργός κ. Τσίπρας διαφωνώντας σε όλα, κοκορομαχώντας και αλληλοβριζόμενοι, είναι πολύ κοντά σε κάτι μοναδικό. Να μετατρέψουν την όποια πολιτική αβεβαιότητα σε σχεδόν βεβαιότητα. 

Ότι όποιος και να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, η Ελλάδα κατά πάσα πιθανότητα, αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά στο πολιτικό σκηνικό, θα επιστρέψει το 2015 στις συνθήκες του 2010, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ίδια και για την Ευρωζώνη. 

Ας ξεκινήσουμε από τον δεύτερο, που δημοσκοπικά εμφανίζεται πρώτος. 

Οι απόψεις για σκίσιμο του μνημονίου, για άμεση κατάργηση των μνημονιακών νόμων, για μονομερή διαγραφή ή απόσυρση μέρους του ελληνικού χρέους, για μη δέσμευση από τις όποιες συμφωνίες κάνει η Κυβέρνηση με τους πιστωτές μας μέχρι τις εκλογές και όλα τα σχετικά οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα σε ένα αποτέλεσμα. 

Εκμηδενίζουν οποιαδήποτε πιθανότητα ακόμα και απλής ρύθμισης του χρέους με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του και παραπέρα μείωση ή έστω και σταθεροποίηση των επιτοκίων δανεισμού. 

Ο λόγος είναι απλός. 

Κάθε δανειακή σύμβαση, άσχετα εάν αυτό δεν αρέσει στον δανειολήπτη, συνοδεύεται από κάποιους όρους που διασφαλίζουν ότι το όποιο δάνειο κάποτε θα αποπληρωθεί. 

Οι όροι αυτοί αφορούν όλη την περίοδο μέχρι τη λήξη της σύμβασης και την αποπληρωμή του δανείου και όχι μόνο το διάστημα που ο δανειστής ακόμα εκταμιεύει χρήματα, άρα έχει κάποιο μοχλό πίεσης έναντι του δανειζόμενου. 

Έχει κανείς την αφέλεια να πιστεύει ότι θα υπάρξει έστω και μια χώρα της Ε.Ε. που θα αντιμετωπίσει θετικά οποιοδήποτε ελληνικό αίτημα κάτω από την απειλή μονομερών δράσεων που στην πραγματικότητα θα ακυρώνουν τόσο το πνεύμα όσο και το γράμμα των υφιστάμενων δανειακών συμβάσεων; 

Ποια ευρωπαϊκή κυβέρνηση θα διανοηθεί να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου; 

Εξίσου εξωπραγματικό είναι και οποιοδήποτε σενάριο ευρύτερης διευθέτησης του προβλήματος της υπερχρέωσης των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Ειδικά σε μια περίοδο που ακόμα και η εξαγγελία κάποιων “αιρετικών” προθέσεων του κ. Ντράγκι προβάλλονται ως αντισυνταγματικές στο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο. Ή την ώρα που από τη μια οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους και από την άλλη οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, ζυγίζουν τις δυνάμεις τους σε σχέση με την τήρηση ή μη των απαιτήσεων του Συμφώνου Σταθερότητας. 

Άρα ρύθμιση του χρέους, ξεχνώντας φυσικά την όποια διαγραφή, είτε στα πλαίσια μονομερούς είτε πολυμερούς συμφωνίας αποκλείεται με βάση τη στρατηγική του κ. Τσίπρα. 

Άρα το ελληνικό χρέος δεν θα μπορεί να αξιολογηθεί ως βιώσιμο. Θα οδηγηθούμε λοιπόν στο οξύμωρο αποτέλεσμα το ΔΝΤ να μην μπορεί να μας δανείσει πλέον, με βάση το καταστατικό του, ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας το κρίνει αναγκαίο στο μέλλον. 

Υπάρχει περίπτωση να μας δανείσουν κάτω από τέτοιες συνθήκες- ούτε καν ρήξης αλλά έστω και απλής κρίσης των σχέσεών μας με τους εταίρους μας, οι αγορές έστω και ένα ευρώ; 

H απάντηση είναι προφανής. 

Υπάρχουν μήπως κάποιοι άλλοι υποψήφιοι δανειστές; 

Θα έχουμε λοιπόν να επιλέξουμε μεταξύ της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από την Ευρωζώνη και στην καλύτερη περίπτωση ενός ακόμα πιο ασφυκτικού μνημονίου, εάν καταλήξουμε το 2015 με την ουρά κάτω από τα σκέλια στους εταίρους μας για νέα δάνεια.

Όσον αφορά τον κ. Σαμαρά, επέλεξε δυστυχώς και αυτοπαγιδεύτηκε, ως μαγικό αντίδοτο στα όσα υπόσχεται ο κ. Τσίπρας, στο σενάριο του “μονομερούς” τερματισμού του μνημονίου. 

Όχι βέβαια με το σκίσιμό του στο προαύλιο της Βουλής αλλά με την προώθηση της ψευδαίσθησής ότι στα τέλη του 2014 τελειώνει η κρίση και ότι μπορούμε να καλύψουμε πλέον όλες μας τις χρηματοδοτικές ανάγκες (πάνω από 27 δις ευρώ τη διετία 2015-16) από τις αγορές. 

Ακόμα και αν μπορούσε να γίνει αυτό, ειλικρινά πιστεύει η Κυβέρνηση ότι μια χώρα που αρνείται οικειοθελώς να χρηματοδοτηθεί από το ΔΝΤ με επιτόκιο 4,5% και προτιμά να δανεισθεί από τις αγορές με 6,5%, όσο ήταν το επιτόκιο πριν εκτιναχθεί στα ύψη, μπορεί να διεκδικήσει από οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε. και τους φορολογούμενούς της, ρύθμιση χρεών με μέσο επιτόκιο 2,5%; 

Άρα η άρνηση δανεισμού από το ΔΝΤ και ό,τι υποδηλώνει αυτό, αντιφάσκει απολύτως με τον στόχο της ρύθμισης και της βιωσιμότητας του χρέους. Άρα οδηγούμαστε από άλλο δρόμο στο ίδιο σημείο. Να αυτοαποκλεισθούμε από το ΔΝΤ ακόμα και αν στο μέλλον θεωρηθεί αναγκαία η συνδρομή του. 

Σε μια χώρα με ανεργία 27% και στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης, ποιος αλήθεια σνομπάρει 7 δις ευρώ ακόμα και αν υποτίθεται έχει πρωτογενή πλεονάσματα; 

Δε θα μπορούσαν άραγε αυτά τα 7 δισ. να αποτελέσουν τη μαγιά για ξαναξεκινήσει η αναπτυξιακή διαδικασία με την χρηματοδότηση επενδυτικών προγραμμάτων; 

Δυστυχώς τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και οι οικονομικοί του εγκέφαλοι αγνοούν ότι οι αγορές είναι πιο δύσκολες από την όποια τρόικα. 

Με την τελευταία, μπορεί να γίνει έστω και θεωρητικά κάποια διαπραγμάτευση. 

Οι αγορές, αντίθετα, αξιολογούν και κρίνουν μονομερώς. Είτε εμπιστεύονται είτε όχι. Δεν πείθονται από κανέναν υποψήφιο δανειολήπτη που δεν είναι διατεθειμένος να δεσμευθεί ουσιαστικά ότι θα βάλει σε τάξη τα του οίκου του.

Έτσι οι αγορές ήδη έκριναν και μίλησαν. 

Τα επιτόκια των ελληνικών 10ετών ομολόγων ήδη ξεπέρασαν κατά πολύ ακόμα και τα επίπεδα που επικρατούσαν πριν το Καστελλόριζο. 

Το δε ελληνικό χρηματιστήριο βιώνει μια πρωτοφανή κατάρρευση, με απώλειες πολλών δισεκατομμυρίων. 

Αλίμονο αν αυτό οφείλεται στην πολιτική ρευστότητα και το ενδεχόμενο να εκλεγεί ο κ. Τσίπρας μετά από πέντε μήνες, ή στις δηλώσεις του Άδωνι για τις καταθέσεις του. 

Το πρόβλημα τόσο των δανειστών μας όσο και των αγορών δεν είναι η πολιτική αβεβαιότητα αλλά η σχεδόν βεβαιότητα ότι οι δυο μονομάχοι κινδυνεύουν με άλλη διαδρομή ο καθένας να ξαναφέρουν την Ελλάδα αλλά και την Ευρωζώνη συνολικά που ήδη κινδυνεύει από τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία, στις εφιαλτικές συνθήκες του 2010-12. 

Το δε δράμα του ελληνικού λαού είναι ότι κινδυνεύουν σοβαρά να τιναχθούν στον αέρα οι πρωτοφανείς θυσίες του, αντί να οδηγήσουν ομαλά και συντεταγμένα στο ξεκίνημα μιας πορείας εθνικής ανασυγκρότησης. 

Στα μοιραία για τη χώρα δίδυμα: 

K. Kαραμανλής- Γ. Παπανδρέου

Γ. Παπανδρέου- Α. Σαμαράς 

απ΄ ότι φαίνεται θα προστεθεί, αν δεν συνειδητοποιήσουν έστω και στις δώδεκα παρά ένα τις τεράστιες ευθύνες τους, ένα ακόμα: 

Α. Σαμαράς- Α. Τσίπρας.

Του Γιάννη Παπανικολάου

Capital