Όταν τίποτα δεν λειτουργεί

«Την παραίτηση της προέδρου του ΟΚΑΝΑ, Μένης Μαλλιώρη φέρεται πως έχει ζητήσει ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, μετά την ανακάλυψη «τρύπας» πολλών εκατομμυρίων στα οικονομικά του οργανισμού. […] οι παρατυπίες στον ΟΚΑΝΑ διαπιστώθηκαν μετά από έλεγχο που διενήργησε το υπουργείο Υγείας. Την Τρίτη η υφυπουργός Υγείας Ζέτα Μακρή, αναμένεται να δώσει στοιχεία στη δημοσιότητα, ενώ όλα τα έγγραφα που έχει συγκεντρώσει, θα παραδοθούν στη δικαιοσύνη».

Η είδηση γράφτηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2013.

«Ποινική δίωξη για κακούργημα ασκήθηκε σε βάρος της πρώην προέδρου του ΔΣ του ΟΚΑΝΑ Μελπωμένης Μαλλιώρη και του γενικού διευθυντή ΟΚΑΝΑ Δημήτρη Πλατανιά, μετά από εντολή της Εισαγγελέως εγκλημάτων διαφθοράς Ελένης Ράικου. Η δίωξη αφορά το αδίκημα της απιστίας στην υπηρεσία, με αντικείμενο μεγαλύτερο από 120.000 ευρώ, στρεφόμενη κατά του Δημοσίου (κακούργημα). Η δικογραφία σχηματίστηκε κατόπιν υποβολής αναφοράς της υφυπουργού Υγείας (Ζέτας Μακρή) προς την Εισαγγελέα Α.Π. και ακολούθησε η διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης».

Η είδηση γράφτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2014.

Η Δικαιοσύνη άργησε να αποφασίσει και να αποκατασταθεί ένα χρόνο. Η Ελλάδα χρειάζεται ψυχίατρο. Όχι έναν απλό γιατρό. Τον θεραπευτή της ψυχής. Να βγάλει τα απωθημένα, τα ψυχικά τραύματα, τις φοβίες, τους φόβους, τις πίκρες. Μήπως και καταλάβουμε γιατί δεν είναι παρούσα την ώρα που πρέπει. Γιατί αργεί τόσο πολύ να λειτουργήσει.

Όπως δεν λειτουργεί η Δικαιοσύνη, στην Ελλάδα δεν λειτουργούν και οι περισσότεροι τομείς, παρόλο που οι πολιτικοί πιστεύουν ή προσπαθούν να μας πείσουν πως κάνουν το καλύτερο. Στη θεωρία βεβαίως, γιατί η πράξη διαψεύδει τις ψευδαισθήσεις. Αν ο λόγος για τις ανεπάρκειες και τις αστοχίες είναι το υπέρμετρο και νοσηρό εγώ τους, δεν ελπίζω σε κάτι. Γιατί οι ψηφοφόροι τους είναι ο καθρέφτης τους. Εννοώ πως όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Όταν θεωρείς τον εαυτό σου σπουδαίο ως πλάσμα ανάμεσα στα 7 δισ. της γης, έχεις πρόβλημα. Αυτό πιστεύουν οι πολιτικοί, αυτό και οι ψηφοφόροι τους.

Αν ο λόγος των ανεπαρκειών είναι η αδιαφορία, δύο πράγματα θα ακολουθήσουν: ή θα πάνε σπίτια τους κάποιοι, ώστε άλλοι πολιτικοί με ρεαλιστικούς όρους να μπουν ενεργά στο πολιτικό σκηνικό ή θα εξακολουθήσει η ίδια τακτική μέχρι που κάποιο πρόβλημα από τα άλυτα, θα χτυπήσει την πόρτα του επίσης αδιάφορου ή επαναπαυμένου πολίτη, που ουσιαστικά αποτελεί τον καθρέφτη του πολιτικού που ψηφίζει.

Θα ήμουν γραφική αν έλεγα πως λείπει ο σεβασμός στην Πολιτική Σύνεση-Ευθύνη. Δεν υπάρχει Παιδεία για Πολιτική Σύνεση. Γιατί όλα τα ζωτικά ζητήματα είναι θέματα πολιτικά. Τα βρόχινα ποτάμια στην Αθήνα, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που δεν είναι σοβαρή για ευρωπαϊκή χώρα, οι τραμπούκοι των πανεπιστημίων που καταλύουν κάθε δικαίωμα που πρεσβεύει η πανεπιστημιακή λογική, η Οικονομία που νοσεί μακροχρόνια, η αγροτική και αλιευτική παραγωγή που είναι ανεπαρκής για τον ελληνικό πληθυσμό, ο φόβος να μπουν όρια που να μεταδώσουν κάποια ασφάλεια, όλα είναι αποτέλεσμα της έλλειψης Πολιτικής Σύνεσης-Ευθύνης.

Αν ήμουν, λοιπόν, σε θέση ευθύνης -και ευθύνη έχουμε όλοι ως πολίτες, μα πολύ μεγαλύτεροι αυτοί που εκλέγονται- δεν θα ασχολιόμουν με τίποτα άλλο, παρά μόνο με τα μεγάλα πορτοφόλια του τόπου. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς. «Επενδύστε στη χώρα με μηδενική φορολογία και δώστε δουλειές», θα τους έλεγα. Αυτή η κίνηση φαίνεται αφελής, αλλά είναι κίνηση πολιτικής στρατηγικής που εξαργυρώνεται με όρους πραγματικής λύσης. Όταν ο κόσμος δημιουργεί, δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί ούτε με τους φαιδρούς, ούτε με τους «καμμένους». Ούτε και με τους πολιτικούς, αν δεν τους πουν κάτι πραγματικά καλό. Οι αργόσχολοι και οι καταθλιπτικοί αράζουν με τις ώρες στους καναπέδες.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Οι αγανακτισμένοι απέτυχαν γιατί λειτούργησαν με το θυμικό και  χωρίς στρατηγική, οι διάττοντες αστέρες έσβησαν γιατί τα βήματά τους δεν ήταν προσεκτικά και συμπαγή. Οι προβληματισμένοι έμειναν που επιμένουν να στηρίξουν τον τόπο. Δεν λάκισαν στο εξωτερικό, όπως κάνουν όλοι οι «εαυτούληδες». Από φοιτητές μέχρι μεγάλοι επιστήμονες, από απλοί μεροκαματιάρηδες μέχρι συνετά προβληματισμένοι πολίτες επιβάλλεται να βρουν διέξοδο στο αδιέξοδο. Τα χάχανα και οι υποσχέσεις είναι συνθηματολογίες και ρητορισμοί που ανήκουν στον παλαιοκομματισμό και απέχουν από την αληθινή Πολιτική. Ο αληθινός Πολιτικός δεν φαίνεται από τις περγαμηνές, αλλά από τον ρεαλισμό που τον διακρίνει.

Τζίνα Δαβιλά

Protagon