Η παγκοσμιοποίηση του φόβου

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω χορτάτη από ύπνο, μέσα σε ένα αίσθημα ευφορίας και ξεκούρασης. Κάθομαι στον καναπέ, με το απαραίτητο φλιτζάνι καφέ και μπαίνω στο διαδίκτυο να δω τι συμβαίνει πέρα από το μικρόκοσμο του αγαπημένου μου σπιτιού. Και κάπου εκεί, ξεκινάει κάτι σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, σαν να διάβαζα Stephen King όλο το βράδυ και μετά από μία σύντομη αμνησία όλα επανήλθαν ξάφνου μαζί στο μυαλό μου πρωί πρωί. Και ενώ έχει γουρλώσει το μάτι μου με τους μαύρους κύκλους, χειρότερους από τις σκουληκότρυπες του σύμπαντος , αντιλαμβάνομαι και μονολογώ ότι ξέρεις κάτι, όλα αυτά είναι αληθινά.

 Εντάξει, σχεδόν όλα. Και είναι κοντά μου. Πιο κοντά από ότι νόμιζα.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που κάτι λαμβάνει χώρα κάπου μακριά στα φτωχικά μας μάτια, επηρεάζει με πολλαπλούς τρόπους την ζωή μας. Όταν βράζει το καζάνι, νερό καυτό θα χυθεί και έξω και παραπέρα. Και η Μέση Ανατολή είναι ένα καζάνι που βράζει αυτή την στιγμή.

Όταν λοιπόν ξεβράζονται πτώματα μεταναστών από τη Μέση Ανατολή στη Μεσόγειο, στα νησιά όπου κάναμε τα μπάνια του λαού, τότε η παγκόσμια πραγματικότητα γίνεται πιο ρεαλιστική από ποτέ και εδώ, στην μικρή Ελλάδα.

Όταν η Ρωσία απαντάει με αντίποινα στα αντίποινα της ΕΕ, τότε η μικρή Ελλάδα επηρεάζεται. Και όχι μόνο η μικρή Ελλάδα. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως στην όλη υπόθεση της παγκόσμιας αναμπουμπούλας που επικρατεί, είναι ότι παρόλο που ζούμε στην πιο «παγκόσμια» εποχή που έχει γνωρίσει ο πλανήτης, η τάση προς τόνωση της εθνικής ενότητας και ταυτότητας είναι εξίσου έντονη. Γιατί τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα.

Σκωτία δημοψήφισμα ανεξαρτητοποίησης, Καταλονία επίσης. Λεπέν στη Γαλλία μεγαλύτερα ποσοστά από ποτέ, άνθιση ISIS, Αμερικάνοι πιο Αμερικάνοι από ποτέ και ο κατάλογος συνεχίζεται… Όταν ο κόσμος γίνεται όλο και πιο «μεγάλος», εμείς γιατί επιθυμούμε να γίνουμε πιο «μικροί»;

Και επειδή σαν Έλληνες μας αρέσει να βρίσκουμε απαντήσεις στους αρχαίους ημών προγόνους, θα έλθω στα λόγια του Πλάτωνα. Φόβος. Ο φόβος είναι η ψυχική ταραχή που προκαλείται από την αναμονή του κακού. Κι αν μη τι άλλο όλοι αναμένουμε. Άλλοι τον Αντίχριστό και άλλοι τον 3ο παγκόσμιο, ανάλογα το μέγεθος της λογικής και σωφροσύνης που έχει απομείνει στον καθένα από εμάς.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΗ

Athens Voice