«Ενσωματωμένη» δημοσιογραφία.

Δουλειά των πολιτικών είναι να περνούν στην κοινή γνώμη τις θέσεις τους και να εξωραΐζουν την εικόνα τους. Η δουλειά των δημοσιογράφων ποια είναι;

Δύο περιστατικά τον τελευταίο καιρό δείχνουν ότι, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, έχουμε καταλήξει να είμαστε άκριτοι αγωγοί -συχνά αμφίβολης ακρίβειας- πληροφοριών, «κανάλια διανομής περιεχομένου».
Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέπτεται το Βατικανό, μετά τη συνάντηση με τον Πάπα γίνεται επίσημη ενημέρωση από τον ΣΥΡΙΖΑ,
σύμφωνα με την οποία ο Ποντίφικας είπε πράγματα άκρως πολιτικά και διθυραμβικά για τον Έλληνα συνομιλητή του. «Ο Πάπας το ξέρει ότι τα είπε όλα αυτά;» - αναρωτιόταν σκωπτικά συνάδελφός μου.

Όλα αυτά δημοσιεύθηκαν και μεταδόθηκαν παντού, καθώς η ενημέρωση του κομματικού γραφείου Τύπου θεωρήθηκε πως ισχύει έναντι αληθείας.

Χρειάσθηκε να περάσουν πολλές ημέρες για να αποκαλυφθεί (από το αντίπαλο κόμμα, το οποίο επίσης δεν είχε κάνει τον κόπο να διασταυρώσει τίποτε), ότι η συνάντηση δεν έγινε κατ' ιδίαν, δεν είχε πολιτικό περιεχόμενο και ότι ο Πάπας δεν είχε καν δεχθεί τον Τσίπρα ως πολιτικό παράγοντα, αλλά ως συνεργαζόμενο με κάποια Καθολική ΜΚΟ.

Αν, την ημέρα της συνάντησης, έστω ένας από εμάς είχε κάνει τον κόπο να σηκώσει ένα τηλέφωνο και να μιλήσει με το Βατικανό, θα είχαν αποκαλυφθεί η αλήθεια και τα ψεματάκια. Δεν θα επρόκειτο καν για ερευνητική δημοσιογραφία, αλλά για τα απολύτως στοιχειώδη.

Τις τελευταίες ημέρες σε όλα τα δημοσιογραφικά γραφεία, σε όλες τις συσκέψεις, σε όλα τα δημοσιεύματα και τις εκπομπές, εξετάσθηκαν και παρουσιάσθηκαν εξαντλητικά όλα τα πιθανά σενάρια για τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις (εκλογές, επίσπευση της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, κατάρρευση της κυβέρνησης, διάλυση του ΠΑΣΟΚ, εσωτερική σύγκρουση στη ΝΔ, η επόμενη μέρα), εκτός από αυτό που τελικώς έγινε: την προσφυγή στη Βουλή για ανανέωση της ψήφου εμπιστοσύνης. Ήταν και το απλούστερο, το προφανές.

Για μια ακόμη φορά αποτύχαμε, όχι επειδή μας παραπλάνησαν ευθέως (όπως στην προηγούμενη περίπτωση), αλλά επειδή δεν μπορούμε πια να σκεφτούμε ούτε κατ' ελάχιστον out of the box, να ξεφύγουμε λίγο από όσα μας υποβάλλουν οι διαρροές και οι κατ' ιδίαν συζητήσεις μας με τις πηγές μας. Σαν να λειτουργούμε υπό καθεστώς «ενσωματωμένου ρεπόρτερ», με συγκεκριμένους περιορισμούς, όπως εκείνοι που καλύπτουν τον πόλεμο μαζί με κάποια στρατιωτική μονάδα.

Σπανίως φταίει η κακή πρόθεση κάποιου δημοσιογράφου ή η διάθεσή του να λειτουργεί ως παπαγαλάκι. Φταίνε αφ' ενός η ανθρώπινη φύση που μας στρέφει στην ευκολία, αφ' ετέρου οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά των ΜΜΕ, όπου λόγω περιορισμένων οικονομικών πόρων ο όγκος δουλειάς αποβαίνει εις βάρος της ποιότητας και της δημιουργικότητας. Τα δημοσιογραφικά αντανακλαστικά ατονούν και στους νεότερους δεν καλλιεργούνται καν.

Και, τέλος, φταίει και η φύση του επαγγέλματος, που σε αποκοιμίζει με την αυτάρεσκη ψευδαίσθηση ότι είσαι παράγων, ότι είσαι κοντά, σχεδόν συμμετέχεις, στις εξελίξεις.

Πάνος Πολυζωΐδης

Protagon